Eierlandse Struif
Eierlandse struif is vermoedelijk het enige uniek Texelse gerecht.
Geschiedenis[bewerken]
Het was de specialiteit van de kastelein van het Eierlandse Huis.[1] In eerste instantie was dit gebouwd voor opvang van schipbreukelingen en opslag van aangespoelde goederen op Eierland - maar het kreeg opvallend vaak hoog bezoek. Schrijvers, kunstenaars en hoge heren vonden de weg naar het schiereilandje tussen Texel en Vlieland om de populaire Eierlandse Struif te proeven. Voorbeelden zijn kunstschilder Pieter van Cuyck, schrijver en uitgever Adriaan Loosjes, dichter en politicus P. L. van de Kasteele en hoogstwaarschijnlijk stadhouder Willem V.[2]
Bereidingswijze[bewerken]
De Eierlandse struif bestond in ieder geval uit meeuweneieren, bonen (welk soort er maar voorradig was), beschuit, melk en Tesselse Groene (schapenkaas).[2] Wat er verder aan werd toegevoegd was afhankelijk van wat er in het seizoen voorhanden was. Te denken valt aan zeekraal van de aangrenzende kwelders, en zwartmoeskervel - een plant die in Nederland vrijwel alleen op Texel in het wild voorkomt.
De dooiers van de meeuweneieren werden geklutst en gemengd met de bonen, de melk, de Tesselse Groene, het beschuit (verkruimeld) en de overige toevoegingen. In een pan werd het op een laag vuur gebakken.
Modernisering[bewerken]
De originele Eierlandse struif bevatte twee ingrediënten die tegenwoordig verboden zijn:
- meeuweneieren: Eieren van meeuwen mogen niet meer geraapt worden. Dit ingrediënt is te vervangen door kippenei.
- Tesselse Groene: Bij het maken van deze kaas werd gebruik gemaakt van schapenmest, waardoor deze kaas inmiddels verboden is.[3] Ter vervanging kan oude schapenkaas gebruikt worden.
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Eierlandse Struif" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Eierlandse Struif.
