Jan Schoonhoven – Beambte 18977

	Jan Schoonhoven - Beambte 18997
Alternatieve titel(s)	Jan Schoonhoven – Official 18997
Regie	Sherman De Jesus
Producent	Cécile van Eijk
Productie-; maatschappij	Memphis Film & Television
Montage	Pim Verdonk
Première	26 oktober 2005
Genre	Documentaire
Speelduur	53 minuten
Taal	Nederlands
Land	Nederland
	(en) IMDb-profiel
	MovieMeter-profiel
Portaal:	Film

Geplaatst:
23-06-2020

Beoordelingslijst
dagpagina

Dit artikel is geheel of gedeeltelijk overgenomen uit andere bronnen

Omdat deze pagina daarmee mogelijk auteursrechten schendt, is ze op de beoordelingslijst geplaatst.
De hiervoor opgegeven reden is: Letterlijke overname van deze website waarop copyright geldt onderaan de pagina

Het is mogelijk dat de tekst met toestemming van de auteur of van een andere bron gekopieerd is, maar dat dit niet duidelijk gemaakt is bij het aanmaken van dit artikel. Indien dit het geval is, kaart dit dan a.u.b. aan op de overlegpagina van dit artikel en op de betreffende beoordelingslijst. Als je een auteursrechtvrije invulling voor deze pagina weet, aarzel dan vooral niet en vervang deze tekst door jouw bijdrage. Vergeet dit dan niet te melden op de beoordelingslijst.

Pas als het artikel volledig is herschreven of de auteursrechtensituatie is opgehelderd kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden.

(↓/✔/✂)

Jan Schoonhoven – Beambte 18977 is een Nederlandse documentaire van regisseur Sherman De Jesus over kunstenaar Jan Schoonhoven die uitkwam in 2005.

Synopsis[bewerken]

Jan Schoonhoven (1914 – 1994) werd bij zijn leven al vergeleken met Vermeer en Mondriaan. Zijn mysterieuze, witte reliëfs gemaakt van karton en papier-maché werden na zijn dood voor tonnen geveild in Sotheby’s en Christie’s. Schoonhoven zelf leefde als een sobere en bescheiden PTT-ambtenaar. Wie was deze man die zich in het openbaar spontaan naakt liet beschilderen door de wereldberoemde Japanse kunstenares Yayoi Kusama, om de volgende dag weer bedaard op tijd op kantoor te verschijnen? In 1967 werd hij bekroond op de Biënnale van São Paulo en was daarmee in één klap internationaal bekend. Hij wordt sindsdien beschouwd als één van de belangrijkste Nederlandse kunstenaars van de 20ste eeuw, en was van invloed voor een geheel nieuwe generatie. Begin jaren zestig vormde Schoonhoven samen met Armando, Jan Henderikse en Henk Peeters de ‘Nulgroep’ die zich keerde tegen de spontaniteit, het persoonlijke en de gevoelsexpressie in de kunst. De Nederlandse Nul-groep vond aansluiting bij in de internationale Zerobeweging, met onder andere de Fransman Yves Klein, de Italianen Piero Manzoni en Lucio Fontana en de Duitsers Heinz Mack, Otto Piene en Günther Uecker.

1958 was voor Schoonhoven een cruciaal jaar. In dat jaar maakte hij een reliëf voor een nieuw postkantoor in de oude binnenstad van Delft. Waarschijnlijk de enige opdracht die hij ooit ontving. Bij de uitvoering van het reliëf riep hij de hulp in van zijn vriend Jan Henderikse. Drie jaar voor de dood van Schoonhoven werd het reliëf met stille trom weggehaald van de plek waar het altijd heeft gehangen. Het zou na omzwervingen in directiekamers in Den Haag en Groningen uiteindelijk in een kelder zijn beland. Jan Henderikse volgt het spoor vanaf de plek waar het jarenlang heeft gehangen en loodst de kijker door de oude stad en door het leven van Schoonhoven.

Ontvangst[bewerken]

Gemeentemuseum Den Haag schreef over de film dat het een prachtig document was “waarin humor en ontroering samengaan met bijzondere interviews”.^[bron?] Ineke Kester schreef in de KRO-Gids: “Dat is het mooie aan de documentaire, je leert er op een speciale manier naar kijken”.