Aanval op Nagorno-Karabach in 2023

Aan de aanval van Azerbeidzjan op Nagorno-Karabach in 2023 ging een humanitaire crisis van negen maanden vooraf, waarin de enige toegangsweg tot de enclave Nagorno-Karabach, de Laçın-corridor, geblokkeerd was, waardoor er ernstige schaarste aan voedsel, medicijnen en andere goederen ontstond in de enclave. Op 19 september 2023 braken er gevechten tussen gewapende troepen van Azerbeidzjan en Nagorno-Karabach uit. Aan het eind van die dag werden er 25 doden en 138 gewonden gemeld.^[1]^[2]

Nagorno-Karabach is een enclave binnen Azerbeidzjan met één corridor naar Armenië. Formeel behoort dit gebied bij Azerbeidzjan, maar de facto is het sinds het einde van de Sovjet-Unie onafhankelijk. De bevolking bestaat voor het merendeel uit etnische Armeniërs.

Achtergrond[bewerken]

De Armeens-Azerbeidzjaanse Oorlog, die begon na de Russische Revolutie, was een reeks conflicten van 1918 tot 1920 tijdens de korte onafhankelijkheid van de Democratische Republiek Armenië en de Democratische Republiek Azerbeidzjan. Ten tijde van de Sovjet-Unie bestond de Nagorno-Karabachse Autonome Oblast, die onderdeel was van de Azerbeidzjaanse SSR en die in meerderheid bewoond werd door Armeniërs.

Op 2 september 1991, ten tijde van het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, verklaarde Nagorno-Karabach zich onafhankelijk van het juist onafhankelijk geworden Azerbeidzjan, waarmee het al in een gewapend conflict verwikkeld was. Internationaal werd deze onafhankelijkheidsverklaring niet erkend. Gedurende deze oorlog werden zowel Armeniërs als Azerbeidzjanen het slachtoffer van artilleriebombardementen en etnische zuiveringen, die vele doden en grote vluchtelingenstromen tot gevolg hadden. De strijd met Azerbeidzjan duurde voort totdat er in 1994 een staakt-het-vuren werd bereikt.

In het najaar van 2020 laaide de strijd gedurende enkele maanden weer op tijdens een vervolgoorlog. De Azerbeidzjaanse strijdkrachten wisten het zuiden van de betwiste regio grotendeels te veroveren. Nadat ook Şuşa veroverd werd door de Azerbeidzjanen, werd na bemiddeling door Moskou een staakt-het-vuren getekend. Nagorno-Karabach verloor in de overeenkomst alle gebieden die buiten de voormalige Nagorno-Karabachse Autonome Oblast vallen en de door Azerbeidzjanen gecontroleerde gebieden binnen de Nagorno-Karabachse Autonome Oblast. In Nagorno-Karabach werd een Russische vredesmacht gestationeerd, die de frontlinie met Azerbeidzjan bewaakte. Ook bij de Laçın-corridor zouden deze vredestroepen actief horen te zijn.

Bronnen, noten en/of referenties