Albert Landrieu

Albert Landrieu (Eine, 30 september 1917 – Oudenaarde, 2004) was de zoon van Gustaaf Landrieu en Clara de Pourq en ereburger van de stad Oudenaarde.

Albert Landrieu deed zijn dienstplicht op achttienjarige leeftijd. Hij werd terug opgeroepen in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Hij diende in het eerste artillerieregiment van het Belgisch leger. Tijdens de Achttiendaagse Veldtocht raakte hij gekwetst in de omgeving van Stevoort. Gewond werd hij afgevoerd via Boulogne naar Groot-Brittannië.

Hij voegde zich in 1941 bij de Brigade Piron die gelegerd was in Tenby, waar hij diende bij de batterij artillerie. Zijn voetbaltalent was ondertussen niet onopgemerkt voorbijgegaan en al gauw werd hij de diepe spits van het Belgisch militair voetbalelftal in Groot-Brittannië. Met dit voetbalelftal won hij de Challenge Cup, uitgereikt door Thornton, hierbij Noorwegen, Nederland en Tsjecho-Slowakije achter zich latend.

Hij nam deel aan operatie Overlord, de bevrijding van België, de bevrijding van Nederland en de bezetting van Duitsland. Hiervoor ontving hij verscheidene onderscheidingen waaronder het oorlogskruis met bronzen leeuw; ridder in de Kroonorde, ridder in de Orde van Leopold II en talloze buitenlandse.

Albert Landrieu voetbalde nog bij Excelsior Hasselt, KSV Oudenaarde en KWIK Eine. Hierna werd hij trainer van Eine

Albert Landrieu ontving het ereburgerschap van de stad Oudenaarde op 7 mei 1995 voor zijn persoonlijke verdiensten tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook als blijk van erkentelijkheid vanwege het Oudenaards stadsbestuur aan alle oud-strijders en gelijkgestelden.