Alexander Huybrechts
Alexander Huybrechts
| ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Volledige naam | Alexander Antoon Huybrechts | |||
| Geboren | Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value), Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value) | |||
| Overleden | Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value), Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value) | |||
| Geboorteland | .svg){kind=small} België
| |||
| Nationaliteit | België
| |||
| ||||
Alexander Antoon Huybrechts (Oorderen, 10 november 1932 - Brasschaat, 7 november 2007) was een Belgische (Vlaamse) kunstschilder. Huybrechts zijn werk kan worden geclassificeerd als modern met een vleugje abstracte schilderkunst en surrealisme.
Huybrechts verkocht zijn werken via verschillende tentoonstellingen die werden gehouden aan Kasteel Ravenhof.
Alexander Antoon Huybrechts tekende als jong kind de muren van zijn ouderlijk huis vol want tekenpapier was er niet. Hij had destijds al de enorme drang om zich via zijn beeldend vermogen uit te drukken en droomde al jong van een artistieke toekomst. In een klein polderdorpje, nabij Antwerpen stad, genaamd Oorderen werd hij geboren op 10 november 1932 ’s ochtends om negen uur.
Tijdens de grote economische depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw en de Tweede Wereldoorlog die daar op volgde was het leven karig. Hard werken was het motto van velen en ook van de familie Huybrechts waardoor er weinig tijd overbleef voor opgroeiende kinderen. Ondanks de soberheid waren er ook feestdagen, waarvan er een gekleurd werd door de geboorte van zijn broertje die drie jaar jonger was dan hij.
De oorlogsjaren verliepen relatief rustig op het platteland. De gruwelen en verschrikkingen die de oorlog met zich mee bracht drongen natuurlijk wel door in Oorderen. Toen op 6 augustus 1945, bijna een jaar na de bevrijding van België, Hiroshima en Nagasaki werden platgegooid door een atoombom en de gevolgen daarvan zichtbaar werden was de 13 jarige Alexander diep geschokt. Dat mensen elkaar dit aan konden doen heeft hem nooit meer losgelaten.
Dit thema vinden we dan ook veelvuldig terug in zijn artistieke werk.
In België waar inmiddels de wederopbouw begonnen was leverde hij, na het verlaten van de gemeenteschool, zijn aandeel. Zijn liefde voor hout, houtstructuren en houtbewerking waren reden genoeg om aan de slag te gaan als leerling timmerman. Na een paar jaar was hij volleerd omdat hij snel leerde en vlijtig werkte. Zijn inkomen was goed waardoor hij geld opzij kon zetten voor zijn eigen toekomst maar ook voor zijn zusje die in een van de naoorlogse jaren geboren werd. Het motto van deze tijd was: sparen, trouwen en kinderen krijgen. Alexander leefde ondertussen met de hoop dat ergens in de toekomst het moment aan zou breken waarin hij zich aan zijn artistieke ambities over zou kunnen geven.
In 1950 werd hij opgeroepen als dienstplichtige in het Belgische leger. De oproep om zich te meldden in “het klein kasteeltje te Brussel” voor de driedaagse selectie proeven viel thuis op de mat. Tijdens deze selectiedagen gaf Alexander zijn voorkeur op voor de zeemacht waarvoor hij geschikt werd bevonden. Hij hoopte bij dit onderdeel meer van de wereld te kunnen zien op zijn geliefde water. Hij ontving zijn marsbevel, zijn treinticket en vertrok naar St. Kruis te Brugge waar hij gestationeerd werd voor twee jaar. Wellicht bracht hij zijn tijd als matroos door op een marineschip dat Belgische en Luxemburgse vrijwilligers naar Korea vervoerde.
Na zijn diensttijd ontmoette hij Louisa en trouwde met haar op 26 mei 1957. Zij vestigden zich in Ekeren een voorstadje van Antwerpen.
Hun eerste kind, zoon Marc werd in november 1957 geboren. Alexander die weinig op had met de kerk was niet aanwezig bij zijn doop. Dat hij gedoopt zou worden vond hij wel belangrijk omdat de dorpsgemeenschap zijn kind daardoor accepteerde.
Eind jaren vijftig werd hem de gelegenheid geboden om in Egypte te gaan werken aan de verbetering van het Suez kanaal. Een aantrekkelijk salaris en huisvesting voor hem en zijn gezin maakten onderdeel uit van het aanbod maar door de onrust in die regio besloot hij om vrouw en kind niet aan risico bloot te stellen en bleef hij in België. In de daarop volgende jaren werkte Alexander als timmerman aan de kades van het industriedok en andere havendokken die onderdeel vormden van de uitbreiding en vernieuwing van de Antwerpse haven.
Het gezin Huybrechts werd in maart 1962 verblijd met de geboorte van dochtertje Ingrid.
Dit was het moment waarop Alexander voor zichzelf de balans opmaakte. Hij was gelukkig getrouwd had twee lieve kinderen en een goed inkomen. Waar wachtte hij nog op?
De baas van zijn schoonzus, de zus van zijn vrouw, was erg onder de indruk van zijn werk en had tegen hem gezegd: “Je zou naar de academie moeten gaan”. Dat was nu precies wat Alexander van plan was. Hij meldde zich aan voor de kunstacademie en werd aangenomen. Na zijn werkdag nam hij daar ’s avonds teken- en schilderlessen.
Dit wekte verbazing en verwondering op bij vrienden en collega’s die net als hij als arbeider de kost verdienden. Dergelijke aspiraties begrepen ze niet.
Zijn vrouw stond volledig achter hem. Zij begreep dat hij uitdrukking moest geven aan zijn passie, aan hetgeen hem innerlijk bewoog. Hij was een gepassioneerd man.
Alexander wilde iets neerzetten, creëren zijn indrukken conserveren. Door middel van zijn grote imaginaire krachten kon hij zijn belevingen door het te schilderen vastleggen. Hij was trots op zijn werk. In hem verenigden zich een heel harde werker en een zeer kunstzinnig man met een grote geestkracht.
Louisa daarentegen had sterk de behoefte om erop uit te gaan met haar gezin. Ze wilde gezelligheid. Door haar werk kwam ze in contact met collega’s die voor een deel ook in deze behoefte konden voorzien. Alexander vond het maar niets om zijn tijd te besteden aan praatjes over het weer, de auto en vakantie. Dit raakte niet zijn diepe zielenroerselen. Bij hoge uitzondering ging hij eind jaren zestig een weekje op vakantie met zijn gezin en met vrienden naar Blankenberge, een plaatsje aan zee.
Inmiddels had hij om ongestoord te kunnen werken heel de zolder betimmerd en voorzien van balken. Een schildersezel en tekentafel maakten zijn atelier compleet. Op zondag ging hij naar de zolder om te schilderen of soms om te tekenen.
1970 was het jaar waarin de eerste schilderijen van Alexander het licht zagen.
Kunstenaars vertolken het nieuwe, hetgeen nog onbewust is voor veel mensen. Ze brengen datgene voor het voetlicht wat gaat komen, wat voor ons nog verborgen is. Denk hierbij ook aan de boeken van Jules Verne. Hij beschreef reizen rondom de aarde, reizen naar de maan, twintigduizend mijlen onder zee hetgeen onmogelijk was in zijn tijd. Pas in onze tijd is dit waarheid geworden. Wanneer je naar dit soort ontwikkelingen kijkt dan blijkt dat er mensen zijn die antennes hebben om hetgeen er nog gaat gebeuren te voorzien. Alexander was zo’n persoon. Hij vertolkte.
Alexander schilderde veel naakt aan de hand van fotomateriaal. Het waren typische vrouwen. Ze droegen hun haar altijd op dezelfde manier en waren vaak blauw van kleur of hadden een harnas aan. Thuis werd er niet preuts gedaan over dit soort zaken. Een boek over “Erotic Art” dat ging over oosterse, westerse en hedendaagse kunst maar ook andere boeken over kunst stonden of lagen op tafel ter inzage. Dit had zo zijn voordelen.
Op school was je als enige in de klas op de hoogte van nieuwe kunststromingen zoals popart of van jazz muziek waar vader een liefhebber van was.
Dit artikel "Alexander Huybrechts" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Alexander Huybrechts.
