Diva house
Diva house of handtas house is een anthemisch subgenre van housemuziek dat in de tweede helft van de jaren negentig het populairst werd in homoclubs. De Encyclopedia of Contemporary British Culture definieert handtashouse als "prominente vrouwelijke vocalen, storingen en een wildgroei aan piano'-steken'." [1] Moderne diva-house-composities gebruiken synth-steken en vier op de vloer ritmes.
De term "diva house" werd al in juli 1992 gebruikt, toen het tijdschrift Billboard "What Are We Doin'" van Dee Dee Simone omschreef als "diva-house met ijzeren longen". Het staat bekend om zijn dreunende unisex-zang, soms gesampled uit andere opnames. Dergelijke samples zijn afkomstig van soul-, disco-, gospel-opnames en zelfs showmelodieën uitgevoerd door zangers als Bette Midler, Judy Garland, Liza Minnelli en andere homo-iconen. Dit bombastische genre kan nummers bevatten die zijn uitgevoerd door dansspecialisten, maar ook clubremixen van popsongs van zangers als Patti LaBelle, Aretha Franklin, Mariah Carey en Whitney Houston.
De term "handtashuis" lijkt vooral populair te zijn op Britse dansvloeren en verwijst naar het idee van een groep vrouwelijke clubbezoekers die rond een stapel van hun handtassen dansen. Het gebruik van het woord 'handtassenhuis' in de danscultuur begon als een denigrerende term.
In de jaren negentig, toen homoclubs en homocultuur meer mainstream werden, nam ook housemuziek toe. De toegankelijkheid van divahouse leidde tot de mainstreaming van homoclubmuziek. Vooral in het Verenigd Koninkrijk werd het handtassenhuis een symbool van de clubcultuur. Volgens muziekhistorici Bill Brewster en Frank Broughton had het handtassenhuis halverwege de jaren negentig geholpen om van uitgaan een "mainstream vrijetijdsbesteding" te maken. Met de mainstreaming van de homocultuur in de jaren negentig was "diva" het woord dat verbond housemuziek met de homodansscene, die voorheen alleen werd bepaald door Italo-discocomposities.
Muziekcriticus Simon Reynolds beweert dat handtashuis 'aanvankelijk een kleinerende term was, bedacht door neerbuigende cognoscenti ten opzichte van de anthemische, hitlijsten doordringende housemelodieën die naar verluidt vrouwen aanspraken, en vooral de volksmythische constructie van Sharon en Tracy." [5] Volgens elektronische muziekproducent Ewan Pearson en academicus Jeremy Gilbert wordt "handbag house" vaak bespot als "plastic disco" door fans van dansmuziek die de voorkeur geven aan "het meer esoterische geluid van muziek die de 'mainstream' musical mijdt. prioriteiten van melodie en verbale taal." [6] De mainstream aantrekkingskracht van handtas house zorgde ervoor dat underground dansmuziekpuristen massaal naar de spin-off genres hardbag, progressive house, deep house en garage house gingen. Socioloog Dunja Brill stelt dat kritiek op het handtassenhuis een "vrouwenhater inslag heeft in de culturele representaties van de club van de gedenigreerde mainstream van 'Handbag House' waartegen Ravers hun subcultuur definiëren." in een vervrouwelijking van de gedenigreerde 'mainstream' van de popcultuur waartegen subculturen zich afzetten.
Een voorbeeld van een Diva House-nummer is Groovejet van de Britse zangeres Sophie Ellis-Bextor.
Dit artikel "Diva house" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Diva house.
