Dood van Anne Faber

De vermissing en, naar later bleek, de dood van Anne Faber was een gebeurtenis die eind september en begin oktober 2017 de Nederlandse media domineerde. De 25-jarige studente Anne Faber raakte op 29 september 2017 vermist tijdens een fietstocht, waarna haar lichaam twee weken later werd gevonden. Ze bleek om het leven te zijn gebracht. In 2018 vond het strafproces plaats, waarbij de dader tot 28 jaar cel werd veroordeeld. De onderzoeken bleven tot in 2019 doorlopen.

Vermissing en zoektocht[bewerken]

Faber verdween op de avond van 29 september tijdens een fietstocht, nadat ze vanuit Utrecht was vertrokken. Aan het begin van de avond verstuurde ze nog een selfie vanuit Baarn.^[1] Haar telefoon maakte voor de laatste keer contact met een zendmast ten zuiden van Soest.

Het duurde enkele dagen voordat er door de politie en uiteindelijk 65 militairen^[2] naar haar gezocht werd. Haar jas, rugzak en fiets werden op 3 oktober gevonden.^[3] De politie had inmiddels een verdachte op het oog: de 27-jarige Michael P. die al eerder voor gewelds- en zedendelicten tot gevangenisstraf was veroordeeld en nu werd behandeld in een nabijgelegen psychiatrische kliniek in Den Dolder. Zijn DNA was aangetroffen op de gevonden jas. Op 9 oktober werd P. gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij Fabers verdwijning.^[4]

Op 12 oktober werd Anne Fabers lichaam op aanwijzingen van Michael P. gevonden in het Horsterwold, een natuurgebied bij Zeewolde, waar het was begraven. Michael P. bleef hierna langer in voorarrest zitten op verdenking van betrokkenheid bij de dood van Faber.^[5] Op 21 oktober werd er in besloten kring afscheid genomen van Faber in de Sint Stevenskerk in Nijmegen.^[6]

Bekentenis[bewerken]

Op 10 januari 2018 maakte het Openbaar Ministerie bekend dat Michael P. tegenover de politie een bekentenis had afgelegd, waarin hij een aantal details vrijgaf.^[7] Hij verklaarde dat hij Anne Faber eerst met zijn scooter had aangereden. Vervolgens zou hij haar telefoon hebben afgepakt en vernield,^[8] waarna hij haar dwong om op de scooter te stappen. Hij nam Anna Faber vervolgens mee naar een afgelegen plek waar hij haar, nog steeds onder bedreiging met het mes, verkrachtte. Daarna sneed hij haar keel door.^[9] Fabers lichaam liet hij in eerste instantie bedekt met bladeren achter bij de voormalige Vliegbasis Soesterberg. De volgende dag haalde hij met de auto van zijn moeder het lichaam weer op en begroef het in het natuurgebied bij Zeewolde, waar het twee weken later door de politie werd opgegraven. De auto liet hij reinigen in Amersfoort.^[8]

Proces[bewerken]

De strafzaak tegen P. diende op 11 en 12 juni 2018. Moord werd door de rechtbank niet bewezen geacht, omdat niet viel te bewijzen dat P. al van tevoren het plan had opgevat haar te doden. De advocaten van P. ontkenden dit laatste en stelden dat hun cliënt puur impulsief had gehandeld. Zelf verklaarde P. dat hij pas tot het besluit kwam Faber te doden toen de vrouw naar voorbijgangers om hulp schreeuwde. Hem werd daarom "gekwalificeerde doodslag" ten laste gelegd, wat geldt als een zwaarder delict dan gewone doodslag. Op gekwalificeerde doodslag staat dezelfde maximumstraf als op moord.^[10]

De rechtbank in Utrecht veroordeelde Michael P. op 17 juli 2018 tot 28 jaar celstraf en tbs met dwangverpleging wegens het ontvoeren, verkrachten en om het leven brengen van Anne Faber. De straf kwam overeen met de eis van het Openbaar Ministerie. Verder moest P. de familie van Anne Faber een schadevergoeding van 95.000 euro betalen. Hij werd daarnaast ook veroordeeld wegens het mishandelen van vijf medewerkers van het Pieter Baan Centrum, waar hij verbleef ten tijde van het vooronderzoek.^[11]^[12]

Rol van de instanties[bewerken]

Na de veroordeling van P. werd door de Inspectie Justitie en Veiligheid en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd nader onderzoek gedaan naar de overplaatsingen van P. alsook zijn bewegingsvrijheid en de verlofregeling.^[13] Op 28 maart 2019 publiceerden de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV), de Inspectie Justitie en Veiligheid en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd twee onderzoeken over Michael P.^[14] In de rapporten werden vernietigende conclusies getrokken met betrekking tot de wijze waarop de Dienst Justitiële Inrichtingen, de psychiatrische kliniek in Den Dolder waar P. in 2017 verbleef, en de gevangenis in Vught waar hij eerder in zat, elk op zich in de jaren voorafgaand aan dit misdrijf waren omgegaan met P. De OVV concludeerde bovendien dat in het algemeen de zorg binnen de psychiatrische sector teveel was gericht op persoonlijke zorg voor een delinquent, en te weinig op het beschermen van diens omgeving.^[15]

P.'s opnames bleken terug te gaan tot 2011, toen hij voor het eerst werd veroordeeld vanwege ontucht met twee minderjarige meisjes. Onder meer werd duidelijk dat de kliniek in Den Dolder niet goed op de hoogte was van het voornoemde. Bij P.'s overplaatsing vanuit de gevangenis naar de kliniek werd hierover niet goed gecommuniceerd. In plaats daarvan werd P. in zowel de gevangenis als de kliniek vooral behandeld vanwege zijn agressieve gedrag en drugsverslaving, waarbij het feit dat hij ook een zedendelinquent was geheel naar de achtergrond verdween. Op grond van de in 2018 geldende privacybepalingen mocht hij als patiënt zelf bepalen welke informatie over hem mocht worden vrijgegeven. Bij de gemeente Zeist (waar Den Dolder onder valt) was men zelfs niet van op de hoogte van zijn verblijf in de kliniek.^[15]

Minister voor Rechtsbescherming Sander Dekker erkende naar aanleiding van de rapporten dat de genoemde instanties grote fouten hadden gemaakt. Ook bood Dekker de nabestaanden van Anne Faber persoonlijk excuses aan.

Boeken[bewerken]

De vader en de oom van Anne Faber schreven over de zoektocht naar de vermiste vrouw een boek met als titel Anne: kroniek van een zoektocht. Journalist Yelle Tieleman schreef eveneens een boek over de zaak-Anne Faber, waarin onder meer het verleden van Michael P. aan bod kwam.^[16]

Dit artikel, of een eerdere versie ervan, bevat teksten uit de volgende artikelen op de Nederlandstalige Wikinews, die onder de licentie CC BY 2.5 valt: