François Joseph Verhaegen

François-Joseph Verhaegen (Brussel, 1 augustus 1800 - aldaar, 18 maart 1848) was een Belgische jurisconsult en advocaat bij het Hof van Cassatie.

Biografie[bewerken]

François Joseph Verhaegen was de zoon van Pierre Verhaegen (1873-1953) en Jeanne Schuermans en broer van Pierre-Théodore Verhaegen, oprichter van de Vrije Universiteit Brussel.

Hij studeerde aan de Rijksuniversiteit Leuven, waar hij op 15 maart 1832 zijn doctoraat in de rechten behaalde.

Hij trouwde met Marie-Élisabeth Boels, maar had geen nakomelingen.

Nadat hij op 30 maart 1820 de eed had afgelegd en lid was geworden van de raad van de Orde, werd hij advocaat in Brussel en bij koninklijk besluit van 17 november 1832 werd hij advocaat bij het Hof van Cassatie, samen met Antoine Bemelmans, Pierre Sanfourche-Laporte, Adolphe Bosquet of Henri Marcelis. François Joseph Verhaegen bekleedde deze functie tot aan zijn dood in 1848. Daarna werd hij vervangen door Auguste Orts.

In de juridische literatuur wordt hij vaak Jongere Verhaegen of Jeune Verhaegen genoemd, om hem te onderscheiden van zijn oudere broer Verhaegen.

Als reactie op de publicatie van de pauselijke encycliek Mirari Vos (1832) gingen de broers Pierre-Théodore, Jacques-François en François-Joseph Verhaegen in de tegenaanval. Ze sloten zich aan bij de vrijmetselaarsloge Les Amis Philantropes.^[1]

Hij was lid van de Vereniging van Twaalf; deze vereniging gesticht in 1834 was een literaire kring in Brussel die exclusief uit juristen bestond.^[2]^[3] Zij hadden gemeenschappelijk dat ze tegen Willem I der Nederlanden geweest waren tijdens de Belgische Revolutie (1830). In het jonge België was hij ondervoorzitter van de provincieraad van Brabant.^[4]

Bronnen, noten en/of referenties