Frans ter Kuile

Lodewijk Frans Deoderik ter Kuile (Hengelo, 8 oktober 1928 - Rotterdam, 20 juli 2014) was een Nederlands advocaat en rechter.

Biografie[bewerken]

Zijn tienerjaren zijn mede door de bombardementen op Hengelo in 1944 getekend door de oorlog.

In 1955 is hij in Leiden afgestudeerd als meester in de rechten. Zijn werkzame leven is hij in 1956 als advocaat en procureur in Amsterdam bij Stibbe. Van Gend & Loos kwam daar als klant bij. Bij het invoeren van goederen uit Duitsland in Nederland moest Van Gend & Loos invoerrechten betalen. Maar er was net een Europees verdrag gesloten, waarin dat verboden was. Kon een Nederlands bedrijf als Van Gend & Loos daar direct gebruik van maken? Ter Kuile pleitte: Als een Europees verdrag schrijft dat er geen invoerrechten geheven mogen worden tussen de lidstaten, dan is een wet in een lidstaat, die tegenstrijdig daarmee toch invoerrechten heft, ongeldig. Een burger van de staat kan zich direct beroepen op dit verdrag. De rechter heeft Ter Kuile, bij uitspraak in 1963, gelijk gegeven en dat idee werd beroemd als 'de leer van rechtstreekse werking'. In 1963 is hij bedrijfsjurist bij de Bank voor Handel en Scheepvaart geworden. In die periode heeft hij zich onder andere ingezet voor de oprichting van de NAM.

Hij werd in 1961 benoemd tot kantonrechter-plaatsvervanger in Hilversum en in 1969 werd hij rechter-plaatsvervanger te Rotterdam. In 1970 werd hij rechter. Vervolgens werd hij in 1978 benoemd tot vice-president en in 1980 als president van de rechtbank in Rotterdam. Hij werd in 1994 opgevolgd door J. Mendlik.

Hij was bijna 60 jaar getrouwd en heeft vier kinderen.