Fred Sieger
Geplaatst: 31-07-2019  Dit artikel is geheel of gedeeltelijk overgenomen uit andere bronnen
Het is mogelijk dat de tekst met toestemming van de auteur of van een andere bron gekopieerd is, maar dat dit niet duidelijk gemaakt is bij het aanmaken van dit artikel. Indien dit het geval is, kaart dit dan a.u.b. aan op de overlegpagina van dit artikel en op de betreffende beoordelingslijst. Als je een auteursrechtvrije invulling voor deze pagina weet, aarzel dan vooral niet en vervang deze tekst door jouw bijdrage. Vergeet dit dan niet te melden op de beoordelingslijst. Pas als het artikel volledig is herschreven of de auteursrechtensituatie is opgehelderd kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden. |
Fred Siegers
| ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Volledige naam | Frederik Sieger | |||
| Bijnaam | Sieger van Zevenaar | |||
| Geboren | Amsterdam, 15 juni 1902 | |||
| Overleden | Zevenaar, 22 juli 1999 | |||
| Geboorteland | Nederland | |||
| Beroep(en) | Schilder, grafisch kunstenaar, docent | |||
| Oriënterende gegevens | ||||
| Jaren actief | c. 1917 - 1999 | |||
| Stijl(en) | figuratief Abstract Collage | |||
| RKD-profiel | ||||
| ||||
Frederik (Fred) Sieger (Amsterdam, 15 juni 1902 - Zevenaar, 22 juli 1999) was een Nederlands kunstschilder, graficus en maker van collages; daarnaast was hij kunstdocent.
Jeugd, opleiding en start[bewerken]
Siegers werd geboren als zoon van Frederik Sieger en Richtje voor de Wind in de zomer van 1902 op de derde verdieping in de Nicolaas Beetsstraat, Oud-West van Amsterdam. Hij had een twee jaar jongere broer, Sjoerd.
Zijn eerste baan was jongste bediende bij een bankfiliaal van Pierson & Co. aan de Herengracht; na 10 jaar trouwe dienst besloot hij in 1928 dat hij kunstenaar wilde worden. Een jaar eerder was hij getrouwd met danseres Kootje Schäperkötter, die haar eigen balletstudio dreef; ze scheidden 10 jaar later. Siegers had in 1928 al enkele schilderlessen achter de rug. Zijn eerste en enige leraar was Henk Melgers[1], een schilder uit Sloterdijk, die werkte in de trant van Van Gogh. Vanaf ± 1929 ontwikkelde Sieger zich verder als autodidact; zijn realistisch geschilderde stillevens uit die tijd kunnen gerekend worden tot nieuwe zakelijkheid. Andere werken tonen een meer naïeve schilderstijl in navolging van Henri Rousseau.
Tentoonstellen deed Fred Sieger aanvankelijk alleen als lid van De Onafhankelijken, waarmee hij in contact was gekomen via zijn kunstenaarsvrienden, onder wie Harmen Meurs, Ger Gerrits en Henk Henriët. In 1937, had hij zijn eerste tentoonstelling buiten het kader van deze vereniging in kunsthandel De Brug. Hij exposeerde er samen met Bob Buys, Wim Oepts en Lea Halpern. In 1930 was hij al actief bestuurslid van De Onafhankelijken. Sieger probeerde in zijn kunst allerlei verschillende technieken en stijlen uit. Hij leerde snel, maar bleef onzeker over de te volgen koers. Tijdens een ziekbed van een aantal weken besloot hij het artistieke roer drastisch om te gooien. De schilderijen van de Franse intimist Pierre Bonnard zetten hem toen op het spoor van de kleur.[2]
Leven en werk[bewerken]
Op 24 januari 1940 trouwde hij met Helena Rubbens; uit dit huwelijk werden twee dochters geboren; ze scheidden later. Op 17 augustus 1950 trouwde Sieger met de Amerikaanse kunstenares Helen White, een beeldhouwster die naar Amsterdam was gekomen in 1938. Rond 1951 trokken ze samen naar Arnhem en in 1965 vestigden ze zich samen definitief in Zevenaar.[1]
Vanaf 1930 ontdekte Sieger de suggestieve kracht van kleur; aanvankelijk bouwde hij toen zijn schilderijen op uit louter kleurvlekken. Hij was in de bezettingsjaren actief in het kunstenaarsverzet waarin hij volgens eigen zeggen slechts de kleine dingen deed, zoals pamfletten distribueren en contactpersoon zijn. In 1944 zag hij zich genoodzaakt onder te duiken in Gelderland; van schilderen kwam in die tijd niet veel terecht. Op de tentoonstelling 'Kunst in Vrijheid', die meteen na de bevrijding in het Rijksmuseum werd gehouden, was hij vertegenwoordigd met werk dat hij grotendeels al voor de oorlog had gemaakt. Pas in de winter van 1946 had Sieger genoeg nieuwe werken voor een nieuwe tentoonstelling. Zijn schilderkunst stond op dat moment sterk onder de invloed van de 'École de Paris', maar behield niettemin een eigen signatuur. Kunstcriticus Jan Engelman reageerde enthousiast op zijn nieuwe werk en zorgde ervoor dat Siegers in 1948 namens Nederland werd uitgezonden naar de prestigieuze Biënnale van Venetië. Met deze deelname zou Sieger definitief doorbreken als kunstenaar.[1] Na 1945 werden zijn vormen steviger en de kleuren heftiger. Belangrijke inspiratie in die jaren was het werk van Henri Matisse, Picasso en met name van Chaïm Soutine. In 1950 maakte hij zijn eerste volledig non-figuratieve schilderij. Behalve met vormen en kleuren experimenteerde Sieger ook veel met materie.
In 1958 en 1959 nam Sieger deel aan de eerste spraakmakende tentoonstelling van kunstenaars van de Informele schilderkunst in Nederland, de 'Informele Groep' geheten - met o. a. Armando, Jan Schoonhoven en Henk Peeters. Daarna ging Sieger zijn eigen weg; hij liet zich leiden door persoonlijke ontdekkingen en fascinaties. Siegers definitieve doorbraak vond niet in Nederland maar in Denemarken plaats, waar zijn doorwrochte schilderijen vanaf c. 1960 grote waardering genoten. In de periode 1964-1987 exposeerde Sieger in verschillende galeries en musea in Denemarken. Behalve solotentoonstellingen had hij er ook groepsexposities, onder anderen met zijn vrouw Helen en met internationaal gerenommeerde schilders als Karel Appel, Pierre Alechinsky en Asger Jorn. Omdat hij toen in Nederland nauwelijks tentoonstelde, was Sieger voor de Denen waarschijnlijk een bekendere schilder dan voor menig Nederlander. Zijn galeriehouder Willy Omme omschreef zijn werk een keer als 'kamermuziek voor je ogen'.[3]
In 1978 hield hij na een afwezigheid van dertien jaar weer exposities in Nederland. Om zich te onderscheiden van zijn schilderende neef en naamgenoot signeerde hij zijn werk toen met 'Sieger van Zevenaar'. Met een aantal overzichtstentoonstellingen in de jaren '80 kwam Fred Sieger opnieuw in de aandacht van de Nederlandse kunstkritiek terug. In 1982 noemde kunstcriticus Hans Redeker hem in een artikel 'Fred Sieger terug in Amsterdam ..een kunstenaar, die door de jaren heen wist te evolueren, zonder knieval voor het snobisme, steeds jonger want vrijer en steeds rijker in een picturale, autonome taal.' De jaren '80 behoorden tot Siegers meest productieve. Titels gaf hij niet meer aan zijn werk; de nummering van zijn schilderijen uit die tijd loopt door tot ruim zeshonderd - meer dan één schilderij per week.
Docent[bewerken]
In zijn Amsterdamse tijd tot 1951 begeleidde Siegers voortdurend aankomende kunstenaars op zijn atelier. Vanaf 1951 was hij docent schilderen op de Academie voor Beeldende Kunst en Kunstnijverheid te Arnhem, tot 1967.[4] Hij was onder ander leraar van de kunstenaars Jan Cremer, Klaas Gubbels, Paul Werner, Ellie Slegten en Cees Heuff. Sieger heeft het docentschap in Arnhem altijd als een belangrijke fase in zijn leven beschouwd. In veel interviews benadrukte hij telkens weer dat het lesgeven ook voor hemzelf heel leerzaam is geweest.
Erkenning[bewerken]
- in 1948 vertegenwoordigde Sieger de Nederlandse schilderkunst op de Biënnale van Venetië.
- in 1964 ontving hij de culturele prijs van de gemeente Arnhem.[5]
- op 86-jarige leeftijd won hij in 1988 de 'Jaromir', een oeuvreprijs voor kunstenaars uit de regio Oost-Gelderland
- werken van Fred Sieger bevinden zich in de collecties van het Stedelijk Museum Amsterdam, Museum Arnhem, Museum het Valkhof in Nijmegen, Museum Henriette Polak in Zutphen en in Museum Schloss Moyland in Bedburg-Hau.
Externe links[bewerken]
- biografische gegevens van Fred Sieger, op de website galeries.nl
- 12 afbeeldingen van, Siegers abstracte schilderkunst
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Fred Sieger" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Fred Sieger.
