Leo Unger
Leo Unger
Geboren in Arnhem (1936),
Leo wilde altijd al muziek maken, op zelfgemaakte gitaartjes, mondharmonica’s, het maakte hem niet uit. Op zijn zevende is hij achter de piano gezet met een zeer schoolse lerares maar dat werd geen succes totdat hij van zijn oudste zus een ukulele kreeg en dat zette wat in gang. Vanaf dat moment verslond hij allerlei boekjes met diagrammetjes, cowboysongs, en wat niet al niet meer. Een opstapje tot de grote droom “de gitaar”. Op het gymnasium raakte hij verslingerd aan jazz en blues en speelde al snel klarinet in zijn schoolband en later baritonsax. Maar uiteindelijk won de gitaar toch. Zijn eerste gitaar kocht hij voor een tientje met een hals zo krom als een banaan. Maar het was er een ! Hij leerde er op spelen van platen van Blind Lemon Jefferson, Big Bill Broonzy, Brownie McGee en andere iconen van de klassieke blues. En zingen natuurlijk: gitaarspelen en zingen zijn voor hem een bijna onverbrekelijke twee-eenheid. Maar zijn oren stonden altijd open voor wat voor soort muziek dan ook. Toen hij na zijn diensttijd naar Den Haag kwam voor een studie aan de KABK (beeldende kunsten) stond in zijn kamer het transistorradio’tje vastgeroest op radio Luxemburg. De populaire muziek toen was veel diverser en internationaler dan wat je nu op allerlei popzenders hoort. En dat heeft in zijn muziek diepe sporen nagelaten. Hij speelde in een van de eerste Nederlandse bluesgroepen “De Low Down Bluesgroup ’65”, winnaar dat jaar van het Loosdrecht Jazzconcours en nam daarmee zijn eerste single op. Dat resulteerde ook in contact met platenproducer Tony Vos met wie hij in 1968 zijn eerste solosingle ”It’s No Use” opnam. Vervolgens vormde Leo langzamerhand zijn eigen “Leo Unger Group” met o.a. Hans Van den Burg (Gruppo Sportivo), Shocking Blue drummer Cor van de Beek en niet te vergeten zijn vrouw Petra met een prachtige tweede en derde stem en klein slagwerk. Daar toerde hij veel en lang mee en maakte een aantal singles waaronder de hit Run To The Sunshine”, en een LP. Toen een wat optredens betreft rustige tijd met een baan aan het Koorenhuis (de stedelijke muziekschool). Bandlessen, mensen leren samenspelen, slecht voor de oren maar leuk en leerzaam. Daarnaast werkte hij als een soort uitzendkracht van de muziekschool als gitaarleraar in de Scheveningse gevangenis. Dat heeft hij lang gedaan, en ook gecombineerd met een halve baan als voorlezer bij de Blindenbibliotheek. Daarna weer meer gaan optreden, alleen en met verschillende combinaties, o.a. met Joaquin Lorenzo. Met hem en o.a. drummer Louis Debij een CD met eigen werk opgenomen “Faces”. De laatste tijd treedt hij veel op met Marius Bos op accordeon en Carlos Lake op de contrabas. In 2017 heeft hij in de studio van Henk Koorn, de Sahara Studio met een fors aantal muzikanten een flink aantal eigen nummers opgenomen, resulterend in de CD “Sahara Sessions”.
EP en de singles: Low down blues group '65 1965 - It's no use 1968 - I keep on telling myself 1969 - Don't mind the daisies 1969 - Pollution blues 1970 - Silver lining love 1971 - Run to the sunshine 1974 - Fences 1974 - The midnight special 1974 - Rita 1975 - All along the milky way 1976 - Chantez-les bas 1976 -
LP : Run to the sunshine 1974
CD's: Faces 2003 - Sahara sessions
Dit artikel "Leo Unger" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Leo Unger.
