Play (Film)
Play
| ||||
| Regie | Philip Koch | |||
| Producent | Hamid Baroua, Christoph Szonn, Philipp Schall | |||
| Scenario | Hamid Baroua, Philip Koch | |||
| Hoofdrollen | Emma Bading Oliver Masucci Victoria Mayer Jonas Hämmerle Ulrike C. Tscharre Anna Jung Berit Vander Nadja Sabersky Shayla Giap Elisabeth Thielemann Valentin Thunig Genija Rykova Alina Rothbauer | |||
| Muziek | Michael Kadelbach | |||
| Cinematografie | Alexander Fischerkoesen | |||
| Première |  11 september 2019
| |||
| Genre | Jeugdfilm | |||
| Speelduur | 89 minuten | |||
| Taal | Duits | |||
| Land | Duitsland
| |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value) MovieMeter-profiel | ||||
| ||||
Play is een Duitse tv-film uit 2019. Geregisseerd door Philip Koch, die samen met Hamid Baroua het scenario schreef. In de hoofdrol kan Emma Bading worden gezien als een speelse dochter van het Reitwein-koppel, belichaamd door Oliver Masucci en Victoria Mayer.
Actie[bewerken]
Voor de 17-jarige Jennifer Reitwein maakt sport net zo goed deel uit van haar dagelijkse tienerleven als gamen. Jennifer is net verhuisd van München naar Wuppertal met haar ouders Frank en Ariane en kan geen goede band vinden met haar klasgenoten. Ze voelt zich ongemakkelijk en alleen. Opgelost door het nieuwe virtual reality-spel Avalonia, wordt papadelen geleidelijk hun middelpunt van het leven. Jennifer negeert haar verplichtingen op het gebied van school en gezin. Sterker nog als het in het spel als Waldelfin Are Ruin kennis maakt met de boselfen Tyriel, in feite de 18-jarige Pierre, een leerling van hun nieuwe school. De moeder van Jennifer probeert eerst de tijd die haar dochter op de computer doorbrengt te controleren met een wachtwoord. Alle waarschuwingen en verboden van de ouders stuiteren tegen het meisje, Jennifer verdedigt koppig elke seconde van het spel en bedriegt haar ouders. Omdat dat niet werkt, nemen de ouders hun toevlucht tot hardere middelen en nemen ze hun computers en mobiele telefoons weg, maar Jennifer vindt een manier om - nu stiekem - verder te gaan in de enige wenselijke fantasiespelwereld, alleen lijkt ze daar gelukkig worden. Maar de balans tussen de echte en digitale wereld loopt voor alle betrokkenen uit de hand.
Uiteindelijk rent Jennifer weg van haar ouders naar een eenzaam vakantiehuis in het bos wanneer ze therapie nodig heeft en het hoogste niveau in het computerspel bereikt. Na een week komt haar vader er met hulp van Pierre achter waar ze is en verwijdert ze haar personage kort voordat ze de eindbaas in het spel kan vermoorden, wat pure horror en hulpeloze consternatie met Jennifer veroorzaakt. Toen haar vader het huis in het bos bereikte en via de gesloten deur rustig met zijn dochter probeerde te praten, hoorde Jennifer plotseling weer de stem van de vijandelijke vlieger uit het spel en vluchtte het bos in. Haar vader volgt haar, maar ze denkt dat ze de eindbaas is en ernstig gewond raakt met een mes. Pas als haar moeder in het bos aankomt, beseft Jennifer wat ze heeft gedaan. Ze laat het bebloede mes in haar hand vallen en smeekt: 'Help me! "
Afgewisseld in de film zijn scènes waarin Jennifer in psychiatrische behandeling is. Haar therapeut vertelt haar dat beide ouders er elke dag zijn en dat haar vader haar heeft vergeven.
Productie[bewerken]
Productienota's, achtergrond[bewerken]
Hamid Baroua en Christoph Szonn produceerden de film met hun gezamenlijk opgerichte productiebedrijf Sappralot Productions namens Bayerischer Rundfunk (montage: Cornelius Conrad, Claudia Simionescu) en Degeto (Birgit Titze) voor de Duitse omroep ARD. Ze wilden met de film ook 'bewijzen' dat 'een moderne, verhalende verbinding tussen echte film en animatie van de hoogste kwaliteit op de Duitse televisie kan slagen'[1] De opnames besloegen de periode van 23 mei tot 19 juni 2018 en vonden plaats in en rond München.
Emma Bading antwoordde op de vraag of ze zich kon identificeren met de spelwereld en van tijd tot tijd kon spelen, dat 'ze nog nooit een ander spel dan' Sims3 'had gespeeld' en om zich voor te bereiden op de rol, ging ze eerst de spelwereld in moest vinden. Zo eenvoudig was het niet. Op de vraag of ze kon begrijpen wat er aan de hand was in Jennifer, zei ze dat ze alle studenten kon begrijpen 'die in andere werelden dromen om zich sterk en belangrijk te voelen of daar nodig te hebben'.[2] Op de vraag waarom het voor hem belangrijk was om een rol in het spel te spelen, antwoordde Oliver Masucci, de vader van de hoofdpersoon, dat hij zin had om samen te werken met Philip Koch, die 'een innovatieve regisseur en schrijver' was, "Doe zijn ding" en ken "de wereld" waarover hij schrijft en heeft "de macht" om "zijn artistieke verbeeldingskracht te laten gelden".[3] Victoria Mayer, die wordt gecast als de moeder van de hoofdpersoon, zei dat ze "onmiddellijk het verhaal van Play " raakte: "om na te gaan hoe deze drie mensen, hoewel ze van elkaar houden, hun openheid en vertrouwen in elkaar verliezen totdat ze dat doen ervaar elkaar alleen als tegenstanders, met wantrouwen en woede ”.[4] Philip Koch zei dat "de grootste uitdaging qua inhoud, vooral op boekniveau" was om "een hoofdpersonage te vertellen die ambivalent, hopeloos en complex was". In dit verband prees de regisseur het "grote werk van Emma Bading".[5]
Publicatie[bewerken]
Op 29 juni 2019 ging Play in première in de serie Neues Deutsches Fernsehen als wereldpremière op het filmfestival van München. De film werd voor het eerst uitgezonden op televisie op 11 september 2019 in het programma Das Erste der ARD.
Ontvangst[bewerken]
Awards[bewerken]
- 2019: Bernd Burgemeister TV-wedstrijd
- 2019: Nominatie voor de televisiefilmprijs van de Duitse Academie voor uitvoerende kunsten
- 2019: Hessian TV Award
- 2020: Nominatie voor de Grimme-prijs
kritiek[bewerken]
De reacties op de film waren gemengd in zowel de pers als het publiek.[6] Arno Frank sprak op Der Spiegel over een "groot drama met een pull-effect". Maar Play is "allesbehalve een educatieve casestudy met een kwispelende wijsvinger". Regisseur Philip Koch en co-auteur Hamid Baroua maakten het "niet in de eerste plaats het gevaar, maar het trekkende effect van goede games die kunnen worden ervaren". Je hoeft je niet "voor te stellen dat sommige mensen in 'Avalonia' zouden willen blijven". Je kan het zien. De "tweede kracht" van de film is "Emma Bading, haar Jennifer een evenement". De "vreugde en woede, nieuwsgierigheid en verveling, euforie en wanhoop - alles wat de gedrevenen kwelt" is "leesbaar met verrukkelijke helderheid". Concluderend ontdekte Frank dat "Play" voor "het grote publiek" "de meest opwindende en uiteindelijk ook de meest aangrijpende benadering was van het onderwerp dat tot dusver waarschijnlijk op fictieve televisie heeft bestaan".[7]
In de Stern daarentegen werd gelezen dat de media "voornamelijk van de duistere kant van het internet" berichtten. Philip sloeg "dezelfde notch" met zijn tv-drama en probeerde ook "het ene of het andere cliché". "Voor een ARD-televisiefilm kan" het speelensemble "behoorlijk indrukwekkend zijn", vervolgt het, onder verwijzing naar de deelname van Emma Bading, Oliver Masucci en Victoria Mayer. De film 'demonize the gaming': 'Als je het scenario dat in het spel wordt getoond letterlijk neemt, lijkt er bijna geen andere optie te zijn dan verslaafd te raken zodra je je regelmatig gaat wijden aan een computerspel. "[8]
Rainer Tittelbach van tittelbach.tv gaf de film de hoogste beoordeling met zes sterren en zei dat het weergeven van een verslaving in een televisiefilm "een uitdaging" was. In dit geval zouden de makers 'alles dramaturgisch en filmisch goed hebben gedaan'. De film vertelt niet alleen "over het verslavende potentieel van virtuele online games, maar weerspiegelt ook de fascinatie van het fenomeen". Het feit dat de kijker klaar is om 'met de zieke heldin door de film te gaan' is 'niet in de laatste plaats vanwege de uitstekende leidende actrice: of het nu psychologische, fysieke, iconografische bading is [een] knaller!' Ze belichaamt haar rol "Met alles wat een acteur kan brengen". Tittelbach besluit: “De kijker dompelt zich keer op keer onder in de speelruimte. Een aantal volledig geanimeerde animatiesequenties dienen hiervoor als medium. Nog een noviteit: zoiets heb je nog nooit in een Duitse televisiefilm gezien.”[9]
Kathrin Hollmer schreef in de Süddeutsche Zeitung dat de film 'zijn publiek meeneemt' in een spelwereld waarin het niet gaat om uiterlijk en populariteit, maar om levels en opgebouwde ervaringspunten. Een "pluspunt van de film" is "dat Jennifer niet overeenkomt met het clichébeeld van een bleke keldergokker". Hollmer verwees naar een verklaring van Franz Joseph Freisleder, de medisch directeur van de kbo-Heckscher-kliniek voor kinderen en jeugdpsychiatrie in München, die tijdens een persvertoning zei dat de film 'relatief dicht bij wat we ook en ervaar de jeugdpsychiatrie ”. Hollmer prees ook het 'uitstekende spel' van de hoofdrolspeelster Emma Bading. De criticus merkte verder op dat het een andere kracht van de film was, "dat het computerspelletjes ondanks alle gevaren niet demoniseert".[10]
Oliver Armknecht, die de film beoordeelde bij film-rezensionen, zag het anders. Het drama is "een grote inspanning om het innerlijke leven van de adolescenten te verlichten zodat je de motivatie kunt zien". Jennifer maakte het echter niet 'gemakkelijk voor de kijker met haar verre karakter om haar echt leuk te vinden'. Armknecht prees Emma Bading ook als een "getalenteerde jonge actrice" die "deze wirwar van emoties geloofwaardig kan weergeven, ook al laat het script haar niet veel variatie toe". Play is een film die 'een onderwerp heeft gekozen dat zeker relevant is', maar er zelf moeite mee heeft. Dit is "de moeite van het bekijken waard op plaatsen", vooral omdat de film "uiterst competente cast naast Bading" was. "Ondanks het tragische verhaal op zich" laat er een achter "maar dit is hier grotendeels koud".[11]
Matthias Hannemann vroeg in de Frankfurter Allgemeine Zeitung of de ARD-film 'Play', die laat zien hoe een zeventienjarig meisje het slachtoffer wordt van computerspelletjes, op overtuigende wijze uitdrukt wat ouders zouden vrezen. Wat de film laat zien, is niet overdreven. Play speelt een onderwerp dat niet mag worden onderschat en dat veel ouders raakt. Echter, de film "opgevoerd met allerlei soorten beeld, geluid en digitale effecten, zonder het te willen, leidt tot paniekzaaien". De "angst dat videogames jongeren in een ongeluk kunnen brengen" is "diep in de samenleving". Hannemann schreef ook: "Het door de auteurs getekende psychogram, dat de kwetsbaarheid van Jennifer voor computerspelverslaving verklaart, is een succes." De film geeft stof tot nadenken.[12]
De Filmdienst prees de film, maar beperkte deze ook: “Een televisiedrama speelde indrukwekkend de hoofdrol met fantasierijke trick-opnames, die de gevaren van computerspelverslaving echter op een simplistische en treffende manier omschrijven. Het verhaal van een onzeker meisje dat op zoek is naar een plek in het leven blijkt boeiender te zijn. ”[13]
Publiek[bewerken]
Games Wirtschaft schreef: “Als de ARD het jonge publiek wil oppikken met 'Play', dan heeft dit plan gewerkt: het marktaandeel onder de 14- tot 49-jarigen was een zeer goede 8 procent. Bijna 2,5 [kansen: 2,49 miljoen Kijkers, 9,0% marktaandeel] miljoen kijkers, maar het totale aantal kijkers lag woensdagavond onder het kanaalgemiddelde."[14][15]
Externe links[bewerken]
- Plau Fig. Movie poster bij crew-united
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Play (Film)" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Play (Film).
