Polyesthetiek
Polyesthetiek of polyesthetisch onderwijs (van het oudgriekse πολυ (poly) vor veel en αἴσθησις (aísthēsis) voor perceptie) is een kunsteducatieconcept dat in de loop van het Protestjaar 1968 in Hamburg ontstond.
Conceptie[bewerken]
In termen van ideeëngeschiedenis komt de term polyesthetiek van Natias Neutert, die door decaan Hans Weckerle werd aangesteld als docent aan de University of Applied Sciences for Design in Hamburg in 1970. Zijn oratie was een pleidooi voor de oprichting van een nieuw kunstonderwijsvak dat de grenzen van eerdere opvattingen over esthetiek grotendeels zou overschrijden.[1]
Zijn oratie was een pleidooi voor de oprichting van een nieuw vak voor het kunstonderwijs dat de grenzen van het eerdere kunstonderwijs verlegt. Terwijl Neuterts 'bouwstenen' voor het kunstonderwijs worden geschetst als een 'vrij denkspel' in een essayistische vorm, kan de kunstpedagoog de grenzen van het eerdere kunstonderwijs verleggen. [Wolfgang Roscher]] en collega's hebben de verdienste ze te combineren tot één, waardoor het pragmatische concept van esthetisch multimedia-onderwijs is uitgebreid.[2]
Effect[bewerken]
De zes praktijk- en leervelden van productie, reproductie, demonstratie, reflectie, consumptie en receptie, geïnspireerd door Herbert Marcuse's neo-marxistische ideeën, die Roscher en collega's de basis vormen van de polyesthetische praktijk, hebben zich ontwikkeld tot het veld van zogenaamde 'muzikale vorming' die bijzonder koppelbaar is gebleken.[3]
Neuterts benadering om de grenzen van de traditionele esthetiek te overschrijden – geïnspireerd door zijn onderzoekswerk in de eerste International Walter Benjamin Society die hij oprichtte – is gebaseerd op het concept van een spel dat niet strikt door regels wordt beheerst. maar eerder geïmproviseerd en open, wat aan ons is om een gevoel van mogelijkheid te oefenen en aan te scherpen in het licht van de ruwe realiteit; volgens de formule: „Spelen creëert zijn eigen realiteit: die van mogelijkheden“ (Spielen erzeugt eine eigene Wirklichkeit: die der Möglichkeiten).[4] Deze formule wordt niet voor niets herhaaldelijk aangehaald in de culturele sector en gebruikt als motto voor actie,[5] heeft de Karlshochschule International University ter gelegenheid van haar culturele theorie.blz. 4</ref> De interactie tussen de ethische imperatief van Heinz von Förster en de formule van Natias Neutert benadrukt het belang van speelse openheid voor nieuwe ideeën, perspectieven en oplossingen om de diversiteit aan keuzes en actiemogelijkheden uit te breiden in de zin van een volledig ontwikkelde menselijke conditie.[6]
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Polyesthetiek" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Polyesthetiek.
