Positive material identification
Positive Material Identification, positieve materiaalidentificatie (PMI), is een niet-destructieve analysemethode om door middel van röntgenfluorescentie te bepalen of een partij materiaal, bijvoorbeeld staal, van dezelfde legering is. Met PMI kan achteraf gecontroleerd worden of binnen een partij de juiste materialen zijn gebruikt.
Werking[bewerken]
In het testapparaat worden door middel van een ingebouwde röntgenbuis (40kV-45kV) de atomen van het te analyseren werkstuk geëxciteerd. In een geëxciteerd atoom zal een herschikking van de elektronen plaats vinden. Deze herschikking gaat gepaard met het uitzenden van energie in de vorm van fotonen. Deze herschikking zijn karakteristiek voor het geëxciteerde atoom. De detector kan deze fotonen onderscheiden en op basis hiervan de aanwezige atomen kwantificeren. Nochtans is het met deze analysemethode niet mogelijk om alle elementen en in het bijzonder koolstof te doseren. Als koolstof een belangrijk element is, zal er onderzocht moeten worden met een Optical Emission Spectrometer (OES).
Lichte elementen, zoals bijvoorbeeld aluminium en silicium, zijn tegenwoordig te meten met de nieuwe PMI sets, hiervoor moet wel de geschikte software zijn geïnstalleerd. Let wel op dat de meettijd voor een goede analyse hierdoor toeneemt. Zware elementen hebben een aanstralingstijd nodig van min. 10 seconden, lichte elementen hebben daarentegen min. 30 seconden nodig. Door het beperkte vermogen van het PMI set komt de straling niet dieper dan het oppervlakte. Daardoor geldt, voor een goede meting moet het oppervlakte schoon zijn. Dit kan doormiddel van een juiste (RVS, CST) nieuwe flapperdisk te gebruiken. Het toestel dient direct contact te maken met het materiaal, om een zo goed mogelijke meting te geven. Hierdoor is de maximale temperatuur van het oppervlakte van het te meten onderdeel, dan ook maximaal 50 graden Celsius.
Dit artikel "Positive material identification" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische .
