Ralph Posset

Ralph David Posset, beter bekend als Volkskunstenaar, is een Nederlandse kunstenaar, performer en schrijver met dadaistische Dadaïsme invloeden. Zijn tegendraadse kunst en performances schoppen tegen heilige huisjes en staan op lange tenen binnen en buiten de kunstwereld [1] Op zijn eigen website zegt hij over zijn kunstenaarschap: "Kunst is bullshit. Maar ik verdien er een aardige boterham mee en dat is het enige dat telt."

Performer en conceptueel kunstenaar[bewerken]

Posset maakt Conceptuele kunst. Alles moet vanuit een duidelijk idee worden gecreeerd. Hij legt zich vooral toe op performances/kunstacties waarbij hij geen museum of galerie nodig heeft. In november 2004 maakte het grote publiek voor het eerst kennis met hem. In Possets woonplaats Den Bosch dreigde Museum Het Kruithuis zonder subsidie te komen zitten. Het gemeentebestuur vond het museum niet zichtbaar genoeg en beschuldigde het bestuur dat ze 'met hun rug naar de samenleving stonden'. Een half jaar later plaatste het museum enkele tientallen kabouters in de stad. Volgens het museum 'als cadeau voor de Bosschenaren', volgens Posset was dit goedkoop effectbejag om via kunstzinnige tuttigheid toch de benodigde subsidie binnen te harken. Als reactie hierop maakte Posset zijn eigen 'kabouters' ^[1]. Hij plaatste 200 beschilderde dildo's en vibrators in de stad; een actie waarmee hij tot zijn eigen verrassing de hele Nederlandse en ook Vlaamse pers ^[2] haalde. Enkele jaren later was deze actie een quizvraag bij het showprogramma 1 tegen 100 van Linda de Mol.

Museale soap[bewerken]

In 2014 wilden enkele verzamelaars en kunsthandelaren het gedateerde Museum Kruysenhuis in Oirschot omtoveren tot een toonaangevend en vooruitstrevend museum waar ruimte was voor experiment en grensverleggende kunst. Zij zouden het oude bestuur vervangen en een frisse wind door het museum laten waaien. Begin 2015 zou Ralph Posset de eerste kunstenaar zijn die het nieuwe elan van het museum moest onderstrepen. De tentoonstelling Mythe van Posset kende echter zoveel relletjes [2] dat deze kunstenaar niet alleen de eerste maar ook de laatste kunstenaar zou zijn die in het vernieuwde Kruysenhuis zou exposeren.

Tijdens de tentoonstelling Mythe exposeerde Posset originele artprints uit 1937 van Adolf Hitler die hij letterlijk bestempelde met 'Entartet' [3] Verder waren er bewerkte bijbels te zien die tegen het zere been van de plaatselijke pastoor aanschopten en ook het Reformatorisch Dagblad [4] en het Nederlands Dagblad lieten zich niet onbetuigd ^[3] Toen ook nog bleek dat bij de tentoonstelling Mariabeelden te zien waren die een buisje bloed van de kunstenaar met zich meedroegen begonnen veel dorpsgenoten zich tegen de tentoonstelling en de het nieuwe bestuur [5] te keren. Ook een oud-burgemeester eiste dat de tentoonstelling werd afgelast. Uiteindelijk hield het nieuwe bestuur voet bij stuk en liet zich niet chanteren. Maar de gifbeker was nog niet leeg. De kunstredacteur van het Eindhovens Dagblad brandde de tentoonstelling Mythe volledig af. Het artikel werd door het Eindhovens Dagblad, tegen de bedrijfsfilosofie in, binnen enkele weken offline gehaald. Posset pareerde de recensie door de journalist voor het gerecht te dagen wegens onverkoopbaarheid van zijn kunstwerken [6] Door deze recensie werd Possets reputatie als rebelse kunstenaar voorgoed gevestigd. Zijn werken werden gewilder maar wegens het tumult in de nationale en regionale pers en de ophef in Oirschot zelf, zijn de plannen om een vooruitstrevend museum te vestigen in de koelkast gezet en er nooit meer uit te komen. Achteraf heeft het museumbestuur nog wel laten weten geen spijt te hebben gehad van dit spannende avontuur [7]

Een jaar later kreeg deze expositie nog een staartje door een column die kunstjournalist Pieter van Os schreef in het NRC Handelsblad. Hij reageerde in deze column op het feit dat Posset met cake en champagne vierde dat het een jaar geleden was dat hij een vernietigende recensie kreeg in het Eindhovens dagblad. In de column schrijft Van Os dat de journalist van het Eindhovens Dagblad 'een nogal zwakke argumentatie gebruikt' in zijn recensie. Hij vindt het onbegrijpelijk dat de journalist zegt dat het werk enerzijds eendimensionaal is maar dat hij het anderzijds onbegrijpelijk vindt. Ook vindt Van Os het vreemd dat in de recensie staat dat het werk van Posset slecht is omdat het teveel lijkt op Marcel Duchamp, Piero Manzoni en Marc Quinn Volgens Van Os toch niet de minste kunstenaars. Hij eindigt zijn column dan ook met de vraag of de journalist het werk van deze kunstenaars wel goed vindt en begrijpt? [8]

Performances en publiciteit[bewerken]

Posset heeft tientallen performances op zijn naam staan. Vrijwel al zijn performances zijn vastgelegd door zowel nationale en regionale media. Vooral zijn performances aan de buitenkant van verschillende musea zijn uitermate goed gedocumenteerd. Met deze 'interventies' in het museale beleid bekritiseert hij het weinig gedurfde beleid dat de meeste musea voeren. Hij vindt musea aangeharkte tuintjes waar witte mensen met grijze haren en een goed gevulde portemonnee, totaal gevaarloos een uiterst voorspelbaar dagje uit hebben. Het is een gesloten bastion waarbij volgens Posset de buitenstaander weinig kans maakt: "Met de juiste mensen op de juiste locatie een goed glas wijn drinken is belangrijker dan goede, tegendraadse en schrijnende kunst maken."

Zijn meest in het oog springende performances zijn:

Het Stedelijk Museum in Amsterdam had grote problemen met de vriendjespolitiek van directeur Beatrix Ruf. Om de drek uit het museum te kunnen laten weglopen plaatste Posset een afvoerputje aan de 'badkuip' van het museum [9]
Posset gebruikte de buitenmuren van het Noordbrabants Museum voor een wilde expositie. Het museum reageerde zoals je van bureaucraten mag verwachten [10] Not amused omdat er iets gebeurde buiten het bolwerk om. Iets onverwachts. Iets vernieuwends, blijkbaar precies wat een museum ten alles wil voorkomen. Via de site van het Rob Scholte Museum wordt duidelijk dat het museum dreigt met financiele gevolgen als Posset in de toekomst nog eens 'materialen' tegen het museum plaatst [11]
Posset schenkt een kunstwerk aan Museum Valkhof. Het gaat om een immens grote handtekening van de kunstenaar op de gevel van het museum. In eerste instantie reageert het museum nog luchtig [12] maar probeert Posset al snel weg te zetten als 'een soort Banksy' [13] en dus onorigineel en dat terwijl het werk van Posset geen enkel raakvlak heeft met Banksy. Dagblad De Gelderlander deed er nog een schepje bovenop door aan de gemiddelde Nijmegenaar te vragen wat zij er van vinden. Volgens een van de kunstkenners kan een 'meisje van drie dat ook' [14]
Om een expositie over het design van nazi-Duitsland in het Design Museum in Den Bosch extra luister bij te zetten plaatst Posset een rode loper in de vorm van een hakenkruis tijdens de opening. Een actie die hem zowel een vermelding in de New York Times oplevert [15] als een interview met het Duitse ZDF [16]

Kunstwerken[bewerken]

Posset staat bekend om zijn vileine en humoristische kunstwerken die de werkelijkheid op zijn kop zetten. De kijker wordt altijd uitgedaagd om zelf de juiste interpretatie te zoeken. De meeste werken zijn eenvoudig uitgevoerd. Tierelantijnen ziet hij als onnodige opsmuk dat het gebrek aan diepgang moet verhullen. Ironie en zelfspot liggen altijd op de loer. En hoewel hij als Volkskunstenaar bekend staat is zijn werk allesbehalve plat vermaak. Zelf zegt hij daarover: "Mijn kunst wordt aan de keukentafel door Mark en Karlijn besproken omdat ik een van de weinige kunstenaars ben die daadwerkelijk in staat is nieuws te maken. Dat is mijn volkse deel. Maar ze zullen het wel hoofdschuddend tot zich nemen. Dat is mijn kunstzinnige deel."

Bestand:No reason to be cynical about Modern Art.jpg

Publicaties[bewerken]

Posset heeft meer dan 1000 publicaties op zijn naam staan. Zowel opiniestukken/columns in Trouw [17] , NRC [18] , Volkskrant [19], Telegraaf, Het Parool [20] en het AD, als het Brabants Dagblad en het Eindhovens Dagblad. Hij schreef enkele jaren een dagelijkse column voor het weblog TPO [21] en voor de satirische site Nieuwspaal [22]

Dit artikel "Ralph Posset" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Ralph Posset.