Rinus Jagtenberg

	Rinus Jagtenberg
	Plaats uw zelfgemaakte foto hier
	Persoonsgegevens
Volledige naam	Catharinus Hendrik (Rinus) Jagtenberg
Geboren	Velsen, 27 mei 1909
Overleden	Amsterdam, 8 februari 1980)
Nationaliteit	Nederland
Beroep(en)	kunstschilder en tekenaar
	RKD-profiel
Portaal:	Kunst & Cultuur

Catharinus Hendrik (Rinus) Jagtenberg (Velsen, 27 mei 1909 - Amsterdam, 8 februari 1980) was een Nederlandse kunstschilder en tekenaar uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Hij was lid van kunstenaarsvereniging ‘De Onafhankelijken’ en heeft in dat verband eind jaren ’40 deelgenomen aan een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Na aanvankelijk de werkelijkheid in een realistische stijl te verbeelden vindt hij in de loop der jaren een min of meer absurdistische vorm, om zijn kritische, filosofische kijk op mens en maatschappij weer te geven.

Biografie[bewerken]

Rinus Jagtenberg werd in Velsen geboren als zoon van Catharinus Hendrik Jagtenberg en Geeske Smeding. Vanaf jonge leeftijd is Rinus veel aan het tekenen en valt zijn talent op. Tijdens zijn praktische en creatieve opleidingen in IJmuiden, waar hij o.a. les kreeg van de architect Christiaan Bartels^[1], ontstaat er interesse voor architectuur en kon hij zijn creativiteit kwijt in het ontwerpen van meubels. Later maakt hij ook ontwerpen voor o.a. een atelierwoning en een zomerhuis. Maar tekenen en schilderen bleven zijn grote passie.

Op 6 mei 1936 trouwt hij met Christina Hendrika (Miep) Claus. Na hun trouwen wonen zij eerst in IJmuiden maar moesten in 1942, gedwongen door de Duitsers, hun huis verlaten en kwamen zij terecht in de Tilanusstraat in Amsterdam-Oost, waar ook ruimte was om zijn atelier te vestigen. Omdat hij moeilijk afstand van zijn werk kon doen maakte hij voor de nodige inkomsten o.a. ontwerptekeningen voor affiches en hield hij zich bezig met de architectuur bij verbouwingen en inrichting van de Hollandia Falcon fabriek in Amsterdam-Noord. Amsterdam was voor Rinus Jagtenberg als kunstenaar een geweldige stad en hij is dan ook nooit meer verhuisd.

Inspiratiebronnen[bewerken]

Op het gebied van beeldende kunst werd hij in zijn beginperiode vooral geïnspireerd door nieuwe stromingen die in het begin van de 20e eeuw in Europa, en dan vooral in Parijs als hèt culturele centrum in die tijd, ontstonden. Hierdoor kreeg hij ook veel belangstelling voor de taal en cultuur van het land. Met veel plezier en grote regelmaat reisde hij samen met zijn vrouw Miep in hun 2cv door heel Frankrijk, waar hij vele schetsboeken vol tekende met tekeningen en aquarellen van de streken die zij bezochten en de ontmoetingen die zij daar hadden.

In zijn woonplaats Amsterdam volgde hij alle ontwikkelingen in de kunst die hij interessant vond, zoals de Cobra-groep en was hij bevriend met Anton Heyboer. Hij was lid van kunstenaarsvereniging ‘De Onafhankelijken’ maar verder hield hij zich grotendeels buiten het circuit van kunstenaars en galeries, het was niet zijn wereld. Eind jaren ’40 heeft hij wel deelgenomen aan een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam, samen met o.m. Karel Appel, Jan Sluijters, Corneille, Jan Nieuwenhuijs en zijn broer Constant Nieuwenhuijs. Later zijn er, mogelijk omdat hij zijn schilderijen en tekeningen eigenlijk niet wilde verkopen en geen nauwe banden had met de kunstwereld, geen tentoonstellingen van zijn werk meer geweest.

Omdat Rinus Jagtenberg na zijn eerste klassiek realistische periode meer wilde dan alleen de zichtbare werkelijkheid weergeven, kreeg hij in de loop van de jaren ’40/’50 steeds meer belangstelling voor het Magisch Realisme, waarvan Carel Willink in die jaren een van de belangrijkste Nederlandse schilders was. Geïnspireerd hierdoor, ging hij in zijn werk de wereld steeds meer in een synthese van realistische en fictieve beelden weergeven.

Kritisch portret van de jaren ’60/’70[bewerken]

Rinus Jagtenberg heeft zich altijd betrokken gevoeld bij sociale, maatschappelijke en politieke ontwikkelingen en had daar ook een duidelijke mening over. In de traditie van Jeroen Bosch, die in de middeleeuwen zijn blik op de wereld schilderde in fantastische, satirische voorstellingen, zo vindt Rinus in de jaren ’60 zíjn vorm, om zijn kritische, filosofische kijk op mens en maatschappij weer te geven.

Met deze, soms absurdistische weergave, die elke tekening, schilderij of collage een verhaal laat vertellen, wordt het de kijker vaak niet gemakkelijk gemaakt om de betekenis ervan te doorgronden. Veelvuldig spelen erotiek en verleiding een belangrijke rol, ook de hierbij voorkomende, bedenkelijke houding van mannen ten opzichte van vrouwen, is regelmatig het onderwerp. Dat poëzie in deze periode bij Rinus mede zijn inspiratie en expressie vormt is overduidelijk door de teksten en gedichten die bij zijn tekeningen zijn geschreven of worden aangehaald.

Het is de belangrijkste periode van zijn kunstenaarschap die tot het einde van zijn leven doorliep.

Externe link