St. Nirolar
St. Nirolar is een hedendaagse, Nederlandse popgroep bestaande uit de leden Emar Kronenburg, Wouter van Oosterhout, Koen Leenaers, Joes de Louw en Emile Kwa. In 2015 scoorde de band een bescheiden hit met het nummer 'Ik lach, dus ik ben', en in 2018 werd ook 'Bloesem' een succes.
Biografie[bewerken]
Vroege jaren[bewerken]
In 2015 werd St. Nirolar formeel opgericht door leden van het eerste uur Emar Kronenburg, Koen Leenaers en Wouter van Oosterhout. Genoemden zaten samen op de middelbare school en waren daar, naar verluidt, een onafscheidelijk trio. Volgens Kronenburg was de band tussen hen in eerste instantie niet per se muzikaal, maar vormde een schoolopdracht de toevallige aanleiding om gedrieën de instrumenten op te pakken. "Ons eerste nummer, 'Ik lach, dus ik ben', hebben we geschreven ter invulling van een creatieve opdracht voor het vak levensbeschouwing", aldus Kronenburg. "Die luidde als volgt: bedenk een variatie op de gevleugelde uitspraak van René Descartes 'Ik denk, dus ik ben'. Zodoende kwamen wij, als hechte club, uit op het thema vriendschap".
'Ik lach, dus ik ben' bleek een succes; het nummer werd na een eerste vertoning in het klaslokaal op schoolfeesten veelvoudig aangevraagd en meegezongen. Ook de plaatselijke media pikten het lied op. Zo werd St. Nirolar gevraagd om te spelen bij nieuwsstream HU Live en noemde Martine Prange, ex-profvoetballer en filosoof, het nummer in het programma Kunststof op NPO Radio 1. 'Ik lach, dus ik ben' werd in korte tijd enkele duizenden keren beluisterd.
Ter opvolging van de hit dook St. Nirolar in 2017 de studio (Bunt Studio, Utrecht) in om het nummer en andere, nieuwe liedjes professioneel op te nemen. Het resultaat was de plaat 'De Gang van Zaken', die met veel lof, maar ook met veel kritiek werd onthaald. De nummers worden over het algemeen geprezen als muzikaal en tekstueel ijzersterk, maar de afwerking riep veel vragen op. De bandleden zouden later toegeven dat ze overhaast te werk waren gegaan in de roes van hun succes.
Wat en hoe, doet er niet toe[bewerken]
In de maanden die volgden, was St. Nirolar een veelgevraagde act op festivals. Zo speelde de band op Nablijven Festival in de Landgoederij, Dwarslopers in TivoliVredenburg en TREK Den Haag. Ook was de groep te horen op kleinere gelegenheden als de bandjesavond van hun voormalige middelbare school en huiskamerconcerten (o.a. tijden festival Gluren bij de buren). Tijdens deze periode sloten Joes de Louw en Emile Kwa zich bij de band aan, opdat live-optredens met volledige bezetting mogelijk werden. Ook verzamelde de groep ideeën voor een nieuw album. Toen eenmaal genoeg materiaal was ontstaan voor een volledige nieuwe plaat, ging de band opnieuw de studio in. De tweede plaat werd 'Wat en hoe, doet er niet toe' gedoopt en bleek al op de release-party een groot succes. De nummers 'Code Rood', 'Vrij van mij' en 'Bloesem' werden publiekslievelingen, waarvan 'Bloesem' het meeste succes vergaarde; tot op heden is het lied het meest beluisterd van alle nummers die de band heeft uitgebracht.
Dit artikel "St. Nirolar" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:St. Nirolar.
