Standart (replica)
 |
Mee bezig Aan dit artikel of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt.
Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen. |
Standart: het eerste oorlogsschip van Peter de Grote in de Baltische zee.[bewerken]
Historie[bewerken]
Op 22 januari 1702, op het hoogtepunt van de Derde Noordse Oorlog, gaf Peter de Grote opdracht tot de bouw van de Standart (Russisch: Штандартъ). Het schip, een fregat met 28 kanonnen, was het eerste onderdeel van de latere Baltische Vloot van Rusland. Die was verantwoordelijk voor het afslaan van de Zweedse zeeaanval op Sint-Petersburg in 1705, .
Het origineel is ontworpen door Peter de Grote zelf, na zijn reis naar Holland en Engeland, en in augustus 1703 door de Nederlandse meester Vibe Gerense voltooid op de scheepswerf van Olonets aan de rivier de Svir aan de oostoever van het Ladogameer, oostelijk van St. Petersburg. Het schip kreeg de naam Shtandart, naar een nieuwe koninklijke standaard die alle vier de zeeën toont waar Rusland nu toegang toe had. Het deed dienst in de Derde Noordse Oorlog en was 16 jaar lang het vlaggenschip van de Russische marine. Nadat het in 1719 met pensioen was gegaan, bleef het liggen in het Kronverk-kanaal achter het Petrus en Paul-fort in St. Petersburg. In 1728 was het zo vervallen dat verdere conservering onmogelijk was. Tsarina Catharina de Eerste gaf orders om een replica te bouwen, maar die werden toen niet uitgevoerd.
De Replica[bewerken]
St. Petersburg zou in 2003 z'n 300 jarig bestaan vieren. Daarom gaf de leiding van het Hermitage-Museum in 1988 opdracht aan maritiem onderzoeker Viktor Krainukov een exposite-model de construeren van het eerste schip dat gebouwd werd in die tijd: het vlaggenschip van Peter de Grote: de Standart (Russisch: Штандартъ).
Er waren heel weinig gegevens, maar na uitgebreid onderzoek, maakte hij een set constructietekeningen en het model. Toen Vladimir Martous, drijvende kracht achter het Maritiem Trainingscentrum, begin jaren negentig voor het eerst dat model van het keizerlijke oorlogsschip in het Mensjikovpaleis van de stad zag, beloofde hij haar opnieuw te laten varen.
"Op het moment dat ik het zag, werd ik verliefd", zei hij.
Bouwplanning[bewerken]
In november 1994, 275 jaar nadat het voor de laatste keer had gevaren, kon de feitelijke wederopbouw van de Shtandart eindelijk van start gaan, dankzij de schenkingen van bedrijven en instellingen en de Petersburgse overheid, die toestond dat hout uit diverse bospercelen kon worden gekapt.
Alleen werkend vanuit dat geleende model en de tekeningen, stelde Martous plannen op voor het opnieuw creëren van de Standart. Met de hulp van onderzoekers, zoals Greg Palmer, scheepshistoricus en Viktor Krainukov, kenner van de Russische scheepsbouwhistorie, werden constructie tekeningen gemaakt. Hij bezocht de Bataviawerf in Lelystad, liet zich daar 'bijpraten' door Willem Vos en gebruikte zijn eigen ervaring bij de restauratie van een eerder schip, de St. Peter, waarmee hij eerder de "fêtes Maritime" van Brest had bezocht, en dat hij had verkocht om de bouw van de Standart (Russisch: Штандартъ) te financieren.
Een extra moeilijkheid, maar een uitdaging voor de ontwerpers, was het historisch verantwoorde uiterlijk van het schip, het moest er als een replica uitzien. Dit, samen met de eis dat het ook reizen moest kunnen maken, en dus aan moderne technische- en leefbaarheids eisen moest voldoen. Daarom werd alles bovendeks origineel 18e eeuws ontworpen, maar onderdeks werden 3 compartimenten gecreëerd: machinekamer met dieselmotoren, dieselgenerator, een leefruimte met keuken en messroom en in het voorschip de sanitaire ruimte en de slaapruimte. Volledige moderne navigatie-apparatuur weggewerkt in de Admirals'room. Één concessie werd gedaan: de 20 slaapplaatsen werden hangmatten, vanwege de ruimte en het comfort tijdens de (zee-) reizen.
Bouw[bewerken]
Met behulp van 18e-eeuwse technologie, en werkend op een nagebouwde 18e-eeuwse scheepswerf, dupliceerde Martous met slechts 10 professionele scheepsbouwers en 30 studenten, hetgeen eerder de gecombineerde inspanningen van een jaar van meer dan 300 man kostte. Nu werd er zes jaar hard gewerkt in alle seizoenen, zelfs bij vorst van -25 C. Het team, dat snel professioneel werd, gebruikte dezelfde materialen en methoden als bij het originele vlaggenschip. Als planken gebruikten ze hout uit het bos dat door tsaar Peter was geplant om zijn vloten te bouwen. Om die te bevestigen werden 8000 massief-ijzeren 8-duim's spijkers met de hand gesmeed. Ze maakten de spanten van het schip van eikenhout dat werd gekweekt in de bossen van Sint-Petersburg en de Leningrad-oblast, en herbouwden een 12 meter lange, 18e-eeuwse stoomkist,(afb) om de huid- en dekplanken van lariks te kunnen buigen en vorm te geven. Volgens Martous hebben ze zelfs de brandstof nagemaakt die werd gebruikt om de stoomkist van brandstof te voorzien - het zaagsel en de houtkrullen die over bleven van hun timmerwerk. Het enige moderne gemak dat de bemanning zichzelf toestond, waren motorzagen, omdat het volgens hem gewoon goedkoper was. Op 4 november 1994 werd de kiel gelegd, 8 april 1995 het eerste van 44 spanten gezet en 20 maart 1999 werd de laatste huidplank geplaatst. Er werd de hele zomer gebreeuwd, geschilderd en beeldsnijwerk gemaakt voor de karakteristieke lauwerkransen op de boorden en de engeltjes met gezichten van alle eerste medewerkers langs 't galjoen.
Doop en te water[bewerken]
De replica Shtandart werd op 30 mei 1998 gedoopt door de twee beschermheren van het schip, ZKH de hertog van York en de gouverneur van Sint-Petersburg. Tijdens deze zomer en de volgende winter werden veel toebehoren en onderdelen vervaardigd, zoals het prachtige boegbeeld, het roer en een aantal 'rondhouten' zoals ra's, fokkemast, boegspriet, bezaan en grote mast. ( alle masten bestaan uit 3 delen 'stengen' ) Klaar voor de te-water-lating!
De wedergeboorte van het eerste schip van de Russische marine trok op 4 september 1999 veertigduizend Sint-Petersburgers naar de oevers van de Neva. Zij waren getuige van de herschepping van de geschiedenis. Het fregat van 30 bij 7 meter, werd met 28 kanonnen, twee masten en boegspriet met boegbeeld te water gelaten in de Neva door een gigantische drijvende kraan, vlakbij het Smolny-instituut, dezelfde plaats waar z'n illustere voorganger in 1703 werd gedoopt.
In een brief van Buckingham Palace feliciteerde Zijne Koninklijke Hoogheid, de hertog van York, de bemanning met de voltooiing van het fregat met de woorden: "Hoewel de Shtandart dient als een prachtige viering van de Russische zeegeschiedenis, is ze - net zo belangrijk- een investering in de toekomst om jonge Russen te helpen - zowel degenen die bij haar constructie betrokken zijn geweest - als de vele anderen die betrokken zullen zijn bij toekomstige zeil- en trainingsactiviteiten."
Afbouw te water[bewerken]
Het schip dreef nu wel, maar er moest nog meer dan een jaar gewerkt worden aan de inbouw en in gebruik nemen van al de technologie, motoren, tanks, enz. En natuurlijk ook de tuigage, marsen, stengen, ra's van vooral de grote mast en de totaal 12 zeilen. De maidentrip moest worden voorbereid en het bouwterrein worden 'geschoond', want er moest over het terrein een autoweg rond het centrum van de stad worden aangelegd.
Aanvang 'Maidentrip'[bewerken]
De officiële Russische marine vlag is het St Andrews-kruis, een blauw kruis op een witte ondergrond. Deze werd aan kapitein Martous overhandigd door admiraal Kornilov, van de marinebasis van St. Petersburg, tijdens de vertrekceremonie op 25 juni. Dit gebaar vormde de erkenning van het historische belang van de Shtandart in de Russische marine, hoewel het replica-schip daar geen deel van uitmaakt. Het schip heeft dus het recht om twee officiële Russische vlaggen te voeren.
"Alleen een waardige marine mag de vlag dragen met het kruis van Sint-Andreas!" zei Peter de Grote in 1712. En zo gebeurde het: op zaterdag 4 september 1999, hees de Shtandart trots het kruis, samen met de vlaggen van de keizerlijke familie, de stad St. Petersburg en de Russische Federatie. De gouverneur overhandigde de kapitein ook de Koninklijke standaard van Peter de Grote, waardoor het schip het recht kreeg om die vlag te voeren. Dit was de persoonlijke vlag van Peter de Grote, die hij op de originele Standart (Russisch: Штандартъ) voerde als het vlaggenschip van zijn marine. Een gele vlag met het zwarte beeld van een tweekoppige adelaar en de vier blauwe zeeën; dit werd de keizerlijke Russische vlag.
De oorspronkelijke Shtandart had in oorlogstijd een bemanning van 150 man. Voor de replica is de vaste bemanning 12 personen en vullen vrijwilligers die het "vak" willen leren, de crew aan en de 28 kanonnen aan boord van het schip zijn geen gevaar voor naderende Zweedse vloten. De nieuwe Shtandart zeilde in plaats daarvan met een bemanning van niet meer dan 40 koppen naar Nederland, Zaandam en Chatham aan de Thamesmonding. Twee plekken die Peter de Grote bezocht tijdens zijn "Grand Embassy", de reis naar het westen tussen 1694 en 1698.
Shtandart werd de traditionele naam voor Koninklijke Russische jachten, verschillende werden gebouwd na die van tsaar Peter. De laatste was een prachtig stoomjacht van tsaar Nicolaas II, de laatste Romanov. Een model is te zien in het Central Naval Museum, Sint-Petersburg.
In de meer dan 20 jaar van het bestaan van de "nieuwe" Standart, heeft het schip vele havens in West Europa bezocht, van de Canarische eilanden tot de Noordkaap, en van Tallin tot Athene. Deed mee aan maritieme evenementen en speelde in meerdere films. Honderden jonge mensen ervoeren de historie van het "zee-zeil" leven en het samen optrekken om doelen te bereiken.
Deze vorm van teambuilding is ondergebracht in een stichting, die jonge mensen de gelegenheid biedt om zichzelf en anderen te ontwikkelen in de vele facetten van de maritieme maatschappij.
Dit artikel "Standart (replica)" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Standart (replica).
