Tavistock-schandaal
|
De neutraliteit van dit artikel wordt betwist. Zie de bijbehorende overlegpagina voor meer informatie. |
Het Tavistock-schandaal was een medisch schandaal in het Verenigd Koninkrijk, waarbij bleek dat de NHS Gender Identity Development Service (GIDS), in de volksmond bekend als de Tavistock-kliniek nalatig was geweest in de genderbevestigende transgenderzorg bij een grote groep kinderen, pubers en jonge adolescenten en daardoor te rigoreus overging op medificatie en chirurgie.[1] Ook was het wetenschappelijk onderzoek, de data-registratie en nazorg gebrekkig waardoor niet exact duidelijk is over hoeveel slachtoffers het precies gaat. Naar aanleiding van het schandaal is er sinds 2022 een claim in de maak namens minstens 1000 gezinnen wiens kind gebrekkige zorg is verleend.[2]
Geschiedenis[bewerken]
In 2018 publiceerde psychiater David Bell een kritisch rapport en werd daarmee klokkenluider.[3] In 2019 publiceerde vervolgens Dr. Michael Biggs een kritische analyse over de wetenschappelijke gebrekkigheid van het werkprotocol.[4][5] De service kwam in de navolgende jaren onder hevige kritiek te liggen. Eerst vanwege de rechtszaak Bell v Tavistock, aangespannen door Quincy Bell tegen de kliniek vanwege transspijt. De claim ging over de vraag of puberteitremmers konden worden voorgeschreven aan jongeren onder de 16 jaar met genderdysforie.[6] Later kwam de kliniek nog verder onder druk te staan, toen journalisten de werkmethoden gingen onderzoeken.[7] Er zou sprake zijn van gebrekkige nazorg, ontbrekende statistiek en te onzorgvuldige beslissingen in het transitieproces bij een groot aantal minderjarigen.
De analyse van Michael Biggs[8][bewerken]
In juli 2019 publiceerde Dr. Michael Biggs het kritische artikel The Tavistock’s Experiment with Puberty Blockers.[9] In dit artikel zet hij uiteen wat hij heeft gevonden in de publicaties van de kliniek over hun onderzoeken. Tevens beschrijft hij wat het Dutch protocol is, hoe deze tot stand kwam en hoe deze door de ontwerpers van dit protocol toegepast diende te worden en hoe hier door die onderzoekers zelf later ook vanaf geweken wordt. De tekst begint met een vroege patient in de jaren 90 in Nederland. Volgens de Nederlandse experts is dit een succesvolle transitie. Biggs plaatst hier vraagtekens bij omdat deze patient in zijn latere jaren schaamte heeft over zijn aangepaste geslachtsorgaan, niet in staat is om duurzame, goede relaties op te bouwen met vrouwelijke partners en kampt met psychische problemen. Omdat het Nederlandse team deze patient ondanks deze klachten toch als een succes ervaart, volgt er methode waarbij meer jonge kinderen op puberteitsremmers gezet worden. In 2011 publiceert Annelou de Vries hier haar studie over die tezamen met de vervolgstudie uit 2014 bepalend zullen zijn voor het opstellen van het protocol. Omdat de uitkomsten in deze studies zeer positief worden gepresenteerd, kopieert de Britse service het werkprotocol en start in 2011 met de eerste 43 patienten een onderzoek. Dit wordt in 2015 gepresenteerd. Er zijn in die publicatie 50 patienten. 7 zijn later toegevoegd aan het rapport. De conclusie is dat patienten met puberteitsremmers er psychisch op vooruit gingen. Wat de onderzoekers niet vermeld hebben in de conclusie is dat een controlegroep die geen puberteitsremmers kreeg toegediend vanwege co-morbiditeit eveneens beter psychische resultaten boekte. De controlegroep had voornamelijk psychische klachten als co-morbiditeit en werd om die reden uitgesloten van de remmers. De controlegroep scoort wel iets lager in psychisch welbevinden, maar Biggs legt uit dat dit op zo'n kleine steekproef statistisch verwaarloosbaar is en dat deze groep al op voorhand mentaal meer problematiek had dan de groep met remmers. Een ander punt van kritiek is dat puberteitsremmers als nadeel hebben dat het bij vroegbehandeling bij jongens leidt tot een micropenis. De penis ontwikkelt zich niet. Ook het orgasme kan zich in sommige gevallen niet goed ontwikkelen. Deze informatie is niet opgegeven in de communicatie naar de patienten. Er was dus geen geïnformeerde toestemming. Dit laatste speelde tevens bij patient Bell en vormde een van de hoofdpunten in haar rechtszaak.
Gevolgen[bewerken]
De ontstane problematiek zorgde er in 2022 voor dat de kliniek gesloten moest worden in 2023. NHS besloot om vervolgens enkele regionale centra te openen, waarvan een in Londen en een ander in Noordwest-Engeland.[10] De sluiting is nog niet van kracht en uitgesteld tot 2024.[11] De problemen bij GIDS leidde er tevens toe dat ook het zogenaamde Dutch protocol meer onder druk kwam te staan en kritischer geanalyseerd werd.[12][13]
De onrust over het Tavistock-schandaal sloeg ook over op Mermaids, de belangenorganisatie voor transgender personen. De pers vond ook bij die organisatie allerlei misstanden wat leidde tot het terugtreden van CEO Susie Green[14] en raad van bestuur-lid Belinda Bell.[15]
Bibliografie[bewerken]
- Hannah Barnes - Time To Think: The Inside Story of the Collapse of the Tavistock's Gender Service for Children, Swift Press, 2023, ISBN 978-1800751118
- Hakeem, Az - Trans (Hakeem was psychiater bij de kliniek en publiceerde dit boek en Detrans waarin veel gerefereerd wordt naar die jaren hoe de werkmethode toen was en veranderde na 2010)
- Hakeem, Az - Detrans
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Tavistock-schandaal" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Tavistock-schandaal.
