Tenryū-klasse lichte kruisers
 | ||||
| ||||
Tenryū in 1921
| ||||
| Overzicht | ||||
| Type | lichte kruiser | |||
| Naamsein | {{#property:P879}} | |||
| Eenheden | 2 | |||
| Geschiedenis | ||||
| Besteld | 1916 | |||
| Kiellegging | 1917 | |||
| Tewaterlating | 1919 | |||
| In dienst gesteld | 1919 | |||
| Uit dienst gesteld | 1944 | |||
| Algemene kenmerken | ||||
| Waterverplaatsing | 4.011 t | |||
| Lengte | 142,9 m | |||
| Breedte | 12,3 m | |||
| Diepgang | 4 m | |||
| Techniek en uitrusting | ||||
| Aandrijving | 3 Brown Curtis-turbines | |||
| Machinevermogen | 38.000 Kw | |||
| Snelheid | 33 knopen (61 km/u) | |||
| Bewapening | 4 x 140mm-kanonnen 1 x 80mm-geschut 2 x 13mm-luchtafweergeschut 6 x 553mm-torpedobuizen | |||
| Pantser | gordel: 63 mm dek: 25 mm commandotoren: 51 mm | |||
| ||||
De twee Tenryū-klasse lichte kruisers waren de eerste lichte kruisers in dienst bij de Japanse Keizerlijke marine. De klasse bestond uit twee schepen, de Tenryū en de Tatsuta. Beide schepen hebben dienst gedaan in de Tweede Wereldoorlog. Oorspronkelijk waren er 6 kruisers gepland.
Achtergrond[bewerken]
De Tenryū-klasse was ontworpen als vlaggenschip voor een groep torpedobootjagers. De schepen waren een mix van de Chikumaklasse pantserdekschepen en de Kawakaze-klasse torpedobootjagers. Ook was een deel van het ontwerp afkomstig van de Arethuasa-klasse kruisers van de Royal Navy en de Koninklijke Canadese marine. De Japanse Keizerlijke marine en Japanse scheepswerven waren nog steeds goed in contact met Britse werven dankzij de Anglo-Japanse Alliantie, zo kon er door de Japanners veel geprofiteerd worden van de moderne Britse technologiën.
Plannen voor de schepen werden rond 1915 gemaakt, de bestelling kwam gedurende 1916. De kosten waren waarschijnlijk zo'n 4.550.000¥.
Snel na de oplevering van de twee schepen, werd de bouw van de andere vier stopgezet. Nieuwere Japanse torpedobootjagers van de Kawakaze-klasse hadden een veel hogere snelheid dan de lichte kruisers (39 knopen), dus was dat volgens Japanse admiralen een betere investering.[1] (later bleek dat een goede investering, het amerikaanse antwoord op de kruisers was de Omahaklasse, een lichte kruiser die sneller was én beter bewapend.)
Rond 1935-36 werd er overwogen om de klasse te specialiseren in luchtafweer of anti-onderzeeboot oorlogsvoering, er zouden dan acht dubbeltorens van 127mm komen, acht keer 25mm geschut en vier dieptebomrekken, waarvan elk de beschikking over negen dieptebommen zal hebben. In 1937 werd besloten dit plan uit te voeren, echter, de scheepswerven hadden hier te weinig capiciteit voor vanwege de drukte. Daarom werd het plan geweigerd. Rond 1938-1939 kwam het nogmaals aan bod, maar de voorkeur lag toch bij Akizuki-klasse torpedobootjagers.[1]
Ontwerp[bewerken]
De Tenryū-klasse lichte kruisers waren ontworpen om leiding te geven aan het eerste- en tweedeklasse torpedobootjagers van de Japanse marine.[2] Erg opvallend bij deze schepen waren de turbines, de turbines van de Tenryū-klasse leverden het dubbele in paardenkracht dan de Chikumaklasse. Het schip had drie turbines en tien olie-ketels, verdeeld over drie ketel-kamers.
Anderzijds, de bewapening van de Tenryū-klasse was zwakker dan andere lichte kruisers. Het hoofdgeschut van de kruiser bestond uit vier 140mm kanonnen, waar tegenstanders (zoals de Omahaklasse) beschikten over 152mm. De 140mm kanonnen waren onder andere het secundaire geschut van diverse japanse slagschepen. De secundaire bewapening van de Tenryū-klasse bestond uit maar één 80mm kanon en verschillende 13mm machinegeweren. Hoewel het schip wel beschikte over torpedo's, konden de torpedobuizen niet herladen worden.
Buitenlandse reacties[bewerken]
Nederland
Door oplopende spanningen met de Japan besloot Nederland te antwoorden op de Tenryū-klasse met de twee lichte kruisers van de Javaklasse. De hoofdbewapening van deze schepen bestond uit tien kanonnen van 150 mm en vier keer 75mm-geschut. (Later is dit veranderd in 40mm-luchtafweergeschut.) Ook waren de schepen zwaarder gepantserd.[3]
Verenigde Staten
De Verenigde Staten, destijds de aartsvijand van Japan, antwoordde met de Omahaklasse lichte kruisers. Deze schepen beschikte over twaalf 152mm kanonnen, 12 75mm kanonnen en 6 torpedobuizen van 553mm. [4]
China
De reactie van China op de Japanse agressie waren de Ning Hai-klasse lichte kruisers. Deze lichte kruisers hadden 6 140mm kanonnen, 4 keer 533mm torpedobuizen, 3 keer 74mm geschut, dieptebommen en luchtafweergeschut.
Inzet[bewerken]
Tenryū
Vóór de Tweede Wereldoorlog heeft de Tenryū geparticipeerd aan de Siberische Interventie, diverse patrouille taken, en het begeleiden van landingstroepen in de tweede Chinees-Japanse oorlog. In de eerste stages van de Tweede Wereldoorlog participeerde Tenryū aan de slag om Wake en de invasie van de Salomonseilanden, Nieuw-Guinea en Tulagi. Tijdens haar diensttijd heeft ze één schip tot zinken gebracht, de zware kruiser USS Quincy. Ze is gezonken door de USS Albacore in 1943.
Tatsuta
Vóór de Tweede Wereldoorlog heeft de Tatsuta geparticipeerd aan de Siberische Interventie, diverse patrouille taken, en het begeleiden van landingstroepen in de tweede Chinees-Japanse oorlog. In de eerste stages van de Tweede Wereldoorlog participeerde Tatsuta aan de slag om Wake en de invasie van de Salomonseilanden, Nieuw-Guinea en Tulagi. Het schip is gezonken in 1944, door USS Sand Lance.
Referenties[bewerken]
Boeken[bewerken]
- Brown, David, Warship Losses of World War Two, Naval Institute Press, 1990. ISBN 1-55750-914-X.
- D'Albas, Andrieu, Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II, Devin-Adair Pub, 1965. ISBN 0-8159-5302-X.
- Dull, Paul S., A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941-1945, Naval Institute Press, 1978. ISBN 0-87021-097-1.
- Gardner, Robert, Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921., Conway Marine Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5.
- Jentsura, Hansgeorg, Warships of the Imperial Japanese Navy, 1869-1945, Naval Institute Press, Annapolis, MD, 1976. ISBN 0-87021-893-X.
- Lacroix, Eric, Japanese Cruisers of the Pacific War, Naval Institute Press, 1997. ISBN 0-87021-311-3.
- Morrison, Samuel, New Guinea and the Marianas: March 1944 - August 1944 (History of United States Naval Operations in World War II, Volume 8), University of Illinois, 2002. ISBN 0-252-07038-0.
- Stille, Mark, Imperial Japanese Navy Light Cruisers 1941-45, Osprey, 2012. ISBN 1-84908-562-5.
Externe links[bewerken]
- DiGiulian, Tony, 14 cm/50 (5.5") 3rd Year Type. NavWeaps.com.
- DiGiulian, Tony, 8 cm/40 (3") 3rd Year Type. NavWeaps.com.
- Nishida, Hiroshi, Materials of IJN. Imperial Japanese Navy.[dode link]
- Parshall, Jon, Imperial Japanese Navy Page (Combinedfleet.com).
- Parshall, Jon, Imperial Japanese Navy Page (Combinedfleet.com).
- Parshall, Jon, Tenryu class Imperial Japanese Navy Page (Combinedfleet.com).
Bronnen, noten en/of referenties
|
Dit artikel "Tenryū-klasse lichte kruisers" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Tenryū-klasse lichte kruisers.
|
This page exists already on Wikipedia. |
