The Black Gasolines

The Black Gasolines is een alternatieve blues-rock groep uit de belgische stad Kortrijk. De bezetting bestaat uit Lukas Debeerst, Bradley Remorie en Justin Bruggeman; de band kende een reeks verschillende drummers waaronder Henri Vervaeke (2016) en Siebert De Ruyver (2017).De band trotseert zich doorheen de jaren de muzikale ladder op. Daardoor wonnen ze verschillende rally's en wedstrijden waaronder Kunstbende 2016 en Festival aan zee 2019.^[1]

Bandgeschiedenis[bewerken]

Opkomst[bewerken]

The Black Gasolines werden op 28 Augustus 2016 opgericht door Lukas Debeerst. Via diverse zoekertjes op muziekgerelateerde websites kwamen passeerde de eerste bandleden de revue. Waaronder; Henri Vervaeke (drums) Audrey Boulanger (zang) en Bradley Remorie (gitaar).Debeerst nam voornamelijk met enige tegenzin de basgitaar op hem. Na enkele repetities in het ouderlijk huis van Remorie was het onduidelijk wat de band moest voorstellen. ze hadden geen naam en geen duidelijk doel voor ogen naast covers spelen in een kleine garage in Anzegem. Bradley Remorie die toen nog niets te maken had met het vocale aandeel in de band schreef enkele nummers en stelde die voor aan het drietal. Ze waren echter niet tevreden over het zang talent van de toen destijds zangeres Audrey Boulanger. De band besloot een aantal maanden na de ontmoeting om de samenwerking met haar stop de zetten.

Herverdeling[bewerken]

Na enkele weken zonder zangeres werd getwijfeld om iemand nieuw aan te nemen. Maar zowel Vervaeke als Debeerst waren ervan overtuigd om de onervaren Bradley Remorie in te zetten als vervanging. Enkele weken later werd bij aankoop van een Höfner bas de instrumenten geleidelijk aan op de juiste plaats verdeeld. Remorie nam de bas op zich en Lukas Debeerst nam zijn vertrouwde six string terug in handen. Deze beslissing werd voornamelijk gemaakt omdat Debeerst meer ervaring had op gitaar.

2016-2017[bewerken]

Hun eerste optreden op 8 november 2016 gaf het eerste publieke start schot van hun muzikale leven. Drie schuwe jonge tieners die toen destijds werden beschreven met de 'vroegere Arctic Monkey's' stijl wisten dat het niet bij enkel één optreden zou blijven. Althans niet voor Debeerst en Remorie. Vervaeke besloot net voor het tweede optreden op te stappen uit de band waardoor de avond eindigde op een onverwachte akoestische set. De twee overige bandleden die toen destijds niet bepaald een band hadden naast het delen van hun liefde voor muziek, groeide geleidelijk aan dichter en dichter naar elkaar toe. Waardoor ze eind 2016 samen besloten Debeerst 's vader op te zoeken in Poitou (Zuid-Frankrijk) Het domein was volgens hun een ideale plaats om te bespreken welke richting ze zouden uitgaan met de band.

Tijdens hun verblijf in Frankrijk besloten ze een demo op te nemen van het toen nog kersverse nummer 'Save me, Emmely' geschreven door Bradley Remorie een paar maand vooraf. Het werd opgenomen in een koude schuur op het domein. ze speelde samen al de instrumenten in en vulde toen de lege track waar normaal de drum moest op ingespeeld worden op met een drumcomputer. De demo werd toen nog enkel onder familie en vrienden verdeeld.

Tijdens hun verblijf in Frankrijk in december 2016 bleven ze online zoeken naar drummers. Niet alleen omdat ze verder wilden blijven optreden, maar ook omdat ze een maand vooraf werden uitgekozen als half finalisten voor de toen nog Belgische wedstrijd Kunstbende. Waarvan de halve finale in maart 2017 viel. Na even zoeken viel hun oog op Siebert De Ruyver die toen destijds bij meerdere bands in dienst was. Als tijdelijke oplossing werd hij aangenomen door het tweetal en wonnen ze ook daadwerkelijk de voorrondes in schouwburg Kortrijk. Tijdens de finale in Antwerpen vielen ze niet in de prijzen. Maar kregen sinds dien alsmaar meer optredens aangeboden.

Eind 2017 begon het drie-tal aan een EP, "Dopamine Rush" In samen werking met Go To Eleven, Lokale Radio Quindo en Muziekcentrum Kinky Starr in Gent, waar ze hun officiële release deden.

Vergeleken met Debeerst en Remorie die ook naast het podium vaak met elkaar optrokken was na een jaar samenwerking met De Ruyver geen echte band ontstaan. En liepen ze vast op zowel muzikaal als persoonlijk vlak. Waardoor de twee besloten om opnieuw samen naar Frankrijk te trekken. Dit keer met als doel om op één week tijd een volledig denkbeeldig album te schrijven zonder vast te lopen op de vaste instrumentale bezetting. Ze schreven nummers zoals Kangaroo Days, Someday, Papercut Survivor en Long Way Suicide. Ze begonnen te experimenteren met instrumenten zoals een orgel, brass, violen en synthesizers. Dit was de eerste keer dat de groep begon af te wijken van het 'afgelikte rock band' cliché. Waar ze zelf meer dan achter stonden.

2017-2018[bewerken]

Bij hun terug keer in België bleven ze touren met hun EP om meer naam bekendheid af te dwingen. Maar de relatie tussen De Ruyver en de andere bandleden verzwakte en leidde tot frustratie binnen de groep. Ze besliste om audities te laten plaats vinden in Remorie's ouderlijk huis in de hoop een nieuwe drummer te vinden. Meerdere drummers passeerde de revue, van jazz drummers tot metalheads. Maar geen enkele drummer kon de rest bekoren. Tot Remorie onverwacht een Facebook bericht ontving van een tot dan toe onbekende jongeman uit Wervik, Justin Bruggeman. Die beweerde Remorie te kennen van een avond uit in Leuven. Wat uiteindelijk iemand bleek te zijn die gewoon op hem leek. De twee raakte aan de praat en vielen op het onderwerp van de bands zoektocht naar een drummer. Bruggeman bleek zelf ook een drummer en toonde meteen interesse in de band. Hij zelf was vooral bekend van zijn debuut in de lokale groep FatMax.

Remorie nodigde hem uit voor een auditie in augustus 2018 en waren beide aangenaam verrast van zowel het voorkomen als de techniek van Bruggeman. ''De eerste keer toen ik hem zag drummen deed hij me denken aan Mitch Mitchell van de The Jimi Hendrix Experience. Toen wist ik meteen dat we de goeie hadden" - Bradley De band besliste na enkele repetities om Bruggeman officieel aan te nemen in de band en De Ruyver er uit te zetten. En zo vormde de band een hechte vaste bezetting tot op heden.

Debuut in de UK[bewerken]

De band veranderde drastisch sinds de vervanging van De Ruyver. 'We hadden eindelijk het idee dat we ons zelf konden zijn' - The Black Gasolines Dit was het moment voor de band waarin alles op zijn plaats viel. Ze veranderde hun kledingstijl, hun muziek kreeg ruigere kantjes, en hun stage act was nog nooit zo op punt geweest. Ze repeteerde meerdere keren op een week en werden vaker geboekt voor optredens. Naarmate hun naambekendheid groter werd en hun EP verschillend publiek bereikte kwam het grote moment om eens het water over te steken voor hun eerste buitenlandse tour. Aangezien ze niet onder management zaten regelden ze alles zelf. de optredens, het vervoer etc.. Ze organiseerde ook eigen evenementen die werden aangekondigd als hun 'London Try-out!' Die het over het algemeen ook goed deden. In die zelfde tijd werd de videoclip van hun single 'Long Way Suicide' een nummer over de rookcultuur in 2019,gefilmd en bewerkt. met corbiaar,lijkkist en een kerk hoopte de band een goede,iet wat choquerende video neer te zetten om hun vertrek naar Londen aan te kondigen. Helaas raakte de clip niet af en werd die pas na de tour gereleased.

Op 1 januari vertrok de band naar Londen met hun vaste fotografe Luka Van der Cruyssen voor een 5-daagse tour. Ze overnachtte in Elephant And Castle een plaats in het centrum van Londen. Ze sliepen in een kamer van een paar vierkantenmeter groot met twee stapelbedden en een piepklein raampje met uitzicht op de stad. "Lukas kon met zijn lengte van bijna twee meter niet eens voluit liggen in dat stapelbed haha''- Justin Bruggeman" Deze tour was uiteindelijk ook een goede test geweest voor hun vriendschap, aangezien ze een week lang dag in dag uit met elkaar moesten opschieten. Volgens de band zelf hebben ze alleen maar een hechtere band gekregen met elkaar. In Londen werd hun muziek zéér goed ontvangen door het publiek. Drie brave jongens die naarmate de set op de tafels beginnen te springen is nu ook niet zo alledaags. Ze speelde in verschillende bekende kroegen en concertzalen. Ze begonnen hun tour in The Bird's Nest. een muziek café met een nogal speciaal publiek.

'Ik weet nog de eerste keer toen we binnen kwamen en ze ons doorverwezen naar achterin. We kwamen terecht in een soort van 'vagina museum' de muren hingen vol abstracte kunst met vagina's als thema. ik had er nog nooit zoveel gezien..en dat hoefde ook niet per se." - Bradley

Daarnaast trokken ze ook naar The Luna, Amersham Arms en The Fiddler's Elbow waar onderandere The Libertines al hadden gespeeld. In Amersham Arms (Camden) liep alles wat uit de hand. Remorie werd na de soundcheck weggestuurd wegens een ongeldig ID. Remorie was in werkelijkheid ook nog minderjarig (17) en mocht wettelijk gezien in geen enkele pub binnen na 19u. Hij had zich al de andere keren er kunnen uitpraten en wist zelfs bier te regelen bij de organisatie. Maar deze keer werd hij weggestuurd samen met de rest van de band. In die furie belde hij The Luna op en vroeg of ze daar mochten spelen. Na het nogmaals sleuren met cymbalen, gitaren en koffers kwamen ze weer aan bij The Luna. De band had de volle 10 minuten om zich klaar te maken, maar het resultaat mocht er zijn.

'De tour was een prachtige ervaring' - Luka

Back To Belgium[bewerken]

Terug in België mochten ze het voorprogramma spelen voor The Sore Losers, een bekende band uit het Limburgse. Dit was een mooie kans voor de band. Een volle zaal in 't Perron te Ieper van ongeveer 300 man. Daarnaast maken ze kans als voor programma voor The Van Jets en zijn ze bezig met een nieuw album.

Bronnen, noten en/of referenties