Wilford Hiram Kirk

	Wilford Hiram Kirk
	Een jonge Wilford Hiram Kirk
Geboren	18 februari 1918; Marshall, Saskatchewan, Canada
Overleden	30 juli 2009; Saskatchewan, Canada
Land/zijde	Canada
Onderdeel	Canadese leger
Dienstjaren	1942 -
Rang	Sergeant
Eenheid	Infanterie
Slagen/oorlogen	Tweede Wereldoorlog Slag om de Schelde;
Onderscheidingen	Militaire Willems-Orde
Portaal:	Tweede Wereldoorlog

Wilford Hiram Kirk (Marshall, 18 februari 1918 - Saskatchewan, 30 juli 2009) was sergeant van het Canadese leger tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Zijn jeugd[bewerken]

Kirks ouders hebben een boerenbedrijf. Wilford gaat naar de Ingleside School, die bijna 5 km van zijn huis af ligt. Daarna wil hij niet naar de middelbare school en gaat zijn ouders op de boerderij helpen. Daarnaast speelt hij samen met zijn broer Lloyd honkbal bij Welwyn. In 1942 gaat hij in dienst, eerst in Regina, later wordt hij voor training naar Vernon gestuurd.

1942[bewerken]

Op 19 augustus 1942 is de Raid op Dieppe. Kirk wordt in september opgeroepen om naar Europa te gaan. Met de trein gaat hij naar Winnipeg, alle civiele treinen moeten voor het transport wijken. In Halifax gaat hij aan boord van de 'Athlone Castle' en vaart uit. Als het de volgende dag weer licht is, blijkt er een heel konvooi te zijn. In Engeland gaat hij naar Petworth, Sussex, waar hij wordt toegevoegd bij de Queens Own Cameron Highlanders. De QOCH had grote verliezen in Dieppe geleden maar was na de komst van deze nieuwe troepen snel weer op volle kracht.

1943[bewerken]

Het kerstdiner is met kalkoen en muziek met doedelzakken. Enkele dagen later beginnen de trainingen. In maart 1943 doet hij mee aan 'Exercise Spartan', de grootse oefening die het leger ooit uitvoerde. Er waren tank- en vuurgevechten en luchtaanvallen. De oefening duurde 14 dagen. Daarna werd training gegeven om landingen vanuit zee te oefenen, loopgraven te maken, bruggen op te blazen, rivieren over te steken etc. De trainingen gaan nog maanden door. De kerstdagen in hij in Worthing.

1944[bewerken]

In januari begint met trainingen in Inverary in Schotland. Terug in Worthing komt generaal Montgomerie op inspectie en een week later inspecteert Koning George VI het hele 2de Canadese Divisie in Sevenoaks. In maart krijgen de Cameron Highlanders nieuwe doedelzakken en trommels ter vervanging van wat in Dieppe verloren ging. Daarna worden ze overgeplaatst naar Broome Park bij Folkstone in Kent. Daar horen ze dat de 3de Divisie bij de Landing bij Normandië was betrokken. Major Ferguson gaat vast op verkenning naar Frankrijk. Kirk wordt naar Sutton Hall gestuurd waar hij Ffrs 200 krijgt en rantsoenen met o.a. sigaretten en pillen om water te purificeren. Het konvooi vertrekt vanuit New Haven, Sussex en landt bij Gray-sur-mer, waar zij Ferguson weer ontmoeten, die de leiding over het bataljon overneemt. Ze zien hoe Caen op 19 juni wordt gebombardeerd. Op 20 juni wil zijn bataljon een heuvel van de Duitsers veroveren, vanwaar de Duitsers de omgeving controleren. Kirk raakt lichtgewond als een kogel uit een machinegeweer hem raakt. Hij heeft de kogel bewaard. Ze nemen een deel van St André-sur-Orne in. Daarna gaan ze naar Fontenay-le-Marmion, waar Ferguson sneuvelt. Sgt. Major Arbour krijgt het tijdelijk commando, en verdient daarmee het Military Cross. De dag daarop krijgt majoor Thompson het commando, drie wisselingen in drie dagen. Het South Saskatchewan regiment komt te hulp met tanks, honderden worden gevangengenomen en velen sneuvelen.

Onder leiding van Lt. Col. Gregory van de 'Regina Rifles' gaan de Cameron Highlanders naar Falaise. Onderweg wordt de medische sergeant en officier door een bom geraakt. Ook Gregory sneuvelt voordat ze de stad bereiken. Dan trekken ze door naar Fort De Londe. Het South Saskatchewan wordt aan hun toegevoegd. Ze steken de Seine over en gaan richting Rouen. De Duitsers trekken zich terug en ze worden door de bewoners van Rouen toegejuicht.

Op 1 september trekken de Camerons Dieppe weer binnen, de Duitsers zijn al gevlucht. Ze rusten vijf dagen in deze stad uit en wachten op versterking. Dan trekken ze langs de kust naar België. Omdat het duinzand te zacht is om loopgraven te maken, waren hier bunkers gemaakt. Sommige voorraadbunkers zijn wel 7 tot 10 meter diep, vaak door tunnels met elkaar verbonden. Er is weer een kolonel gesneuveld en Major Thompson krijgt weer het commando, en het bataljon trekt door naar Antwerpen. Daar ziet hij duizenden vliegtuigen overkomen op weg naar Arnhem, zoals later blijkt.

Eind 1944 raakte hij betrokken bij de Slag om de Schelde, waar ze geholpen worden door een bataljon Amerikanen. Bovendien werden enkele Schotten aan zijn peloton toegevoegd. Zijn peloton slaagt erin vier Duitse bunkers onschadelijk te maken. Hij leidt het vuur van een tank, en moet tweemaal met gevaar voor eigen leven voor de tank springen om zijn mannen aanwijzingen te geven. 's Avonds blijkt dat zijn peloton het enige is waarvan de missie is geslaagd.

Antwerpen is in handen van de Britten, maar de omgeving moet veilig worden opdat transporten naar diverse eenheden via Antwerpen kunnen plaatsvinden. Bij Woensdrecht, dat al gauw 'Bloody Woensdrecht' wordt genoemd, vallen aan beide kanten veel doden en gewonden. Daarna gaan ze naar Goes, waar ze zien hoe meisjes zijn opgepakt en als collaborateurs kaal geschoren worden. Enkele dagen later maken ze kennis met de V1 en V2 raketten, die door Duitsers op Antwerpen werden afgeschoten.

Na enkele rustdagen trekt het peloton naar Nijmegen om Britse troepen af te lossen die een brug verdedigen (A Bridge too far). Ze treffen weilanden aan bedekt met parachutes en slachtoffers die nog niet begraven waren. Daarna trekken ze door naar Mook en zien voor het eerst Duits grondgebied. Ze overleven de koude winter en proberen zich voor te bereiden voor een laatste offensief. De Duitsers hebben een aantal dijken doorgestoken waardoor loopgraven onder water staan. Er komt versterking in de vorm van het 1e Canadese Korps, bestaande uit de 1e en 5de Canadese Divisie, die op Sicilië en in Italië gevochten hadden.

Rond Kerstmis ligt het QOCH vlak bij Duitsland. De 4de Brigade voegt zich bij hen, en heeft al kerst gevierd. De Camerons trekken zich tot 2 km achter de linie terug om vroeg in de avond kerst te vieren. Daarna is het hun beurt de Maasbrug bij Mook te bewaken.

1945[bewerken]

In de tweede week van februari wordt er door Cameron in Duitsland gevochten. Duitsland wordt gebombardeerd en antwoordt met zwaar geschut. De Duitsers gebruiken een nieuw straalvliegtuig. Daarna trekt Cameron per bus Duitsland in, richting Bedburg. De commandant heeft twee weken verlof en sergeant Kirk zal hem vervangen. Vlak voor zijn vertrek spreekt hij de 24-jarige kolonel Thompson, die enkele uren daarna sneuvelt. Majoor Rodgers volgt hem op en kreeg later de DSO. Met Shermantanks en Kangaroo-voertuigen trekt Cameron naar Luisendorf aan de Siegfriedlinie. Het is modderig en de Kangaroos lopen vaak vast, om vervolgens door een Sherman los te worden getrokken. Onderweg nemen ze twee Duitsers gevangen zie bij een zendpost zaten, en schieten de apparatuur kapot. Kirk krijgt van kapitein Glossop een 14daagse verlofpas aangeboden met het verzoek naar Gent te gaan om daar net aangekomen Canadezen te trainen. Glossop vervangt hem, en Kirk vertrekt in maart naar Gent. Twee weken later sneuvelt Glossop, en enkele weken later is de oorlog beëindigd. Cameron komt pas in juli terug in Nederland. Zij gaan naar Amersfoort, en bivakkeren daar nog tien weken. Door een pech tijdens een patrouille breekt hij zijn sleutelbeen.

In Calais gaan de Camerons aan boord, voorafgegaan door de doedelzakspelers. Van Dover gaan ze naar Farnborough, waar ze zes weken wachten op de Queen Elizabeth, het schip dat hen naar Canada zal vervoeren. Ze mogen verlof opnemen en in deze periode ontmoet hij Doris Whiston, zijn toekomstige echtgenote. In november is de Queen Elizabeth gerepareerd en begint de overtocht naar Halifax. Terug in Marchwell viert hij kerstmis bij zijn ouders.

In de periode van 1 oktober 1944 tot 5 mei 1945 sneuvelden 17.000 Canadezen, vooral in Dieppe en Afrika, of zij raakten gewond of vermist. Hiervan vielen 13.000 doden en gewonden in zes weken, vooral bij de Schelde en Woensdrecht.

Na de oorlog[bewerken]

Kirk is door een Canadese kolonel voorgedragen om de Militaire Willems-Orde te krijgen vanwege zijn acties in Woensdrecht. De ceremonie vond plaats op 8 december 1945, maar Kirk deelt de eer graag met zijn manschappen. Kirk is een van de negen Canadezen en drie Britten die de MWO heeft gekregen, waarvan drie postuum aan Canadezen werden toegekend. In 1965 gaat Kirk weer naar Woensdrecht.

Na enige twijfel besluit Kirk de militaire dienst te verlaten en weer op de boerderij van zijn vader te gaan werken. Ook gaat hij weer baseball spelen. Hij houdt contact met Doris, en gaat haar in 1947 bezoeken. Ze trouwen op 5 april 1948. Een paar maanden later gaat hij zonder haar naar Canada terug. Zij volgt hem in 1950 en ze gaan wonen op een boerderij in Saskatchewan. Hun eerste kind overlijdt als baby, verder hebben ze twee zoons. Doris is in 1995 overleden.

29 mei 2009[bewerken]

Kirk was op 29 mei 2009 aanwezig op het Binnenhof toen de MWO aan Marco Kroon werd overhandigd. Hij droeg de baret van het 5th battallion, The Queens Own Cameron Highlanders, het regiment waarbij hij tijdens de oorlog diende. Bij de ceremonie waren zes Ridders aanwezig, op de foto v.l.n.r. Piet van den Hoek, Louis d'Aulnis, G.N. Hakkenberg (rolstoel), Albert Hoeben, Kirk en Frits den Ouden.

Kirk overleed op 30 juli 2009 aan de gevolgen van een longontsteking in het ziekenhuis in Saskatchewan.

Trivia[bewerken]

Kirk heeft onder zeven commandanten gediend, Thompson was zijn favoriet.
Wilford Hiram Kirk staat in het boek "Militaire Willems-Orde sinds 1940" genoemd als Wilfred Herman Kirk.
The Queen's Own Cameron Highlanders of Canada

Bronnen, noten en/of referenties