Geschiedenis van de rechterlijke macht in Nederland
De geschiedenis van de rechterlijke macht zoals Nederland die nu kent, begint in 1811. Het huidige Nederlandse grondgebied, (met uitzondering van Zeeuws-Vlaanderen en Limburg, die al in 1795 bij Frankrijk waren gevoegd) werden bij het Franse keizerrijk van Napoleon ingelijfd. De Franse wetten en bestuurlijke en rechterlijke instellingen werden ingevoerd. Dat betekende een grote breuk met het verleden. In plaats van een wir-war van kleine en grote gerechten, schepenbanken, drostambten en baljuwschappen, die per regio en plaats konden verschillen, kwam er een piramidale en uniforme rechterlijke organisatie. Er was een Hof van Cassatie te Parijs voor heel het Keizerrijk, waar de vonnissen van de lagere rechter verbroken (gecasseerd) konden worden op grond van vormfouten of strijdigheid met de wet.
Voor de oudere geschiedenis, zie:
Dit artikel "Geschiedenis van de rechterlijke macht in Nederland" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Geschiedenis van de rechterlijke macht in Nederland.
