Gwenny Cooman

	Gwenny Cooman
	Algemene informatie
Volledige naam	{{#Property:P1477}}
Pseudoniem(en)	GNY
Geboren	Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value), Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)
Overleden	Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value), Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)
Nationaliteit	{{#Property:P27}}
Beroep	fotograaf
Lid van	{{#Property:P463}}
Media	[[:c:Category:Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)\|Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)]]
Rechten	Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)
RKD	Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value) Luafout in Module:Wikidata op regel 364: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)
	Website
Portaal:	Kunst & Cultuur

Gwenny Cooman (GNY) is een Belgische fotografe geboren in Etterbeek, België, 1981.

Gwenny Cooman is sinds het begin van de 21ste eeuw actief in het maken van foto's en beelden.

In 2009 won ze de Prijs van de Jury in de kortfilmwedstrijd Ostend Sea Shorts op het Filmfestival Oostende.

Ze speelde als toetseniste bij de Belgische industrialband Mildreda. Vanuit die link met de muziekscene maakt ze ook beeldmateriaal voor videoclips, onder meer voor Nowhere Train van Your Life On Hold.

De cover van het essay van filosoof Johan Braeckman (Er was eens - over de mens als vertellende aap) is een foto van Gwenny Cooman. (Confituur 2017 - ISBN 9789089245892)

Haar fotografie focust op de grauwe kanten; op industrie, armoede, leegstand en de zelfkant van de samenleving. Tegelijk zie je bij haar vaak kleurrijke natuurbeelden.

In 2020 stelde ze tentoon in De Corridor in Wetteren onder de titel 'steden schuilen niet wanneer het regent'. De tentoonstelling was vrij te bezichtigen. Ook werd een finissage georganiseerd onder de noemer "De aarde draait. Maar niemand die het ziet." Deze titel verwijst naar de slotzinnen van het gedicht ‘de tijd rijdt auto’ van Menno Wigman. Menno Wigman overleed op 1 februari 2018, precies twee jaar voor de opening van haar tentoonstelling.

Gwenny Cooman werkte voor de finissage samen met muzikant Yves Schelpe (Psy'Aviah). Yves en Gwenny bedachten een film, die Yves Schelpe monteerde en waar hij een dark ambient soundtrack voor componeerde. De beelden uit de film resoneren met de foto's van de tentoonstelling - de audiovisuele installatie was te zien op de finissage. (Gebroken) mensenlevens, voyeurisme, anonieme stedelijkheid en apocalyptische desolaatheid zijn thema’s die zowel in de videobeelden en foto’s, als in het oeuvre van Wigman te lezen zijn. De speciaal voor deze gelegenheid gecreëerde soundscapes van Yves Schelpe balanceren tussen dromerig en onheilspellend. De soundtrack getiteld “The Earth Keeps Spinning, Without Being Noticed” werd gereleased op Alfa Matrix.^[1]

Diverse tijdschriften pikten de samenwerking op.^[2]

Het zijn geen snapshots, weinig wordt aan het toeval overgelaten.^[3]