Izaak Johannes de Kramer
Izaak Johannes de Kramer (Retranchement, 17 april 1919 – Leidschendam, 13 juli 1994) was een Nederlandse molinoloog (molendeskundige), van 1954 tot 1982 in dienst van de Provinciale Waterstaat van de Provincie Zuid-Holland, uiteindelijk als Hoofd van het Bureau Molens en Monumenten. Bij zijn afscheid werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Hij huwde in 1949 met W.M.C. van Luijk (1921-2011).
Na een opleiding tot bouwkundige was hij na de Tweede Wereldoorlog aangesteld als opzichter bij het Streekbureau West-Zeeuws-Vlaanderen voor de wederopbouw van de regio. Naast die werkzaamheden was hij actief met zijn hobby, de molens. Hij leerde het vak van molenaar op de molen in Sint Anna ter Muiden en was betrokken bij het herstel van diverse molens in West-Zeeuws-Vlaanderen. Vermelding verdient hier zijn ontwerp voor de reconstructie van het oliewerk voor de Nieuwe Papegaai in Brugge.[1]
Later begeleidde hij het herstel van verschillende molens als adviseur van de Vereniging De Hollandsche Molen. Dat vertaalde zich in 1948 tot de benoeming tot Algemeen Bestuurslid van die vereniging, waar hij o.a. het foto-archief van het zuidelijk deel van Nederland beheerde. Tot 1993 zou hij bestuurslid blijven. Het molenbehoud in Zuid-Holland nam onder zijn leiding een grote vlucht en veel van de Zuid-Hollandse molens (te beginnen met de reddingsactie van de molens van Kinderdijk) zijn dan ook gerestaureerd tijdens zijn werkzame leven voor de provincie. De herbouw van snuifmolen De Ster in Rotterdam zou zonder zijn deskundigheid niet gerealiseerd kunnen zijn. De ervaring met het maken van een achtkant had hij opgedaan bij de restauratie van de kerktoren van de Grote Kerk te Groede. Na het neerleggen van zijn ambtelijke loopbaan begeleidde De Kramer de wederopbouw van de standerdmolen (zijn specialisme) 't Vliegend Hert in Brielle en zaagmolen De Salamander in zijn woonplaats Leidschendam.
Karakteristiek voor De Kramer was zijn onvoorwaardelijke persoonlijke betrokkenheid bij het molenbehoud, waarbij hij niet zocht naar andermans sympathie, en wars was van ambtelijk gedoe. Vastberaden, compromisloos en met grote deskundigheid gaf hij sturing aan de restauratie van vele molens. Dat maakte dat hij in de molenwereld een begrip werd, en dat hij worden aangeduid met zijn initialen "I.J.". Zo heeft de Zuid-Hollandse molenmakerij door zijn activiteiten tijdens zijn loopbaan en na zijn pensionering een grote groei doorgemaakt.
Ook in TIMS, The International Molinological Society, was "I.J. de Kramer" een begrip. De afdeling Nederland en Vlaanderen looft tweejaarlijks de 'I.J. de Kramer-prijs' uit voor een gedegen en vernieuwende molinologische studie of incidenteel voor een oeuvre.[2]
Zijn gezichtsvermogen werd vanaf 1984 ernstig aangetast, wat hem spoedig het technisch tekenwerk onmogelijk maakte, en hem ook verhinderde om zijn kennis te publiceren.
| Bronnen, noten en/of referenties |
Dit artikel "Izaak Johannes de Kramer" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Izaak Johannes de Kramer.
