Wet hergebruik overheidsinformatie

De Wet hergebruik overheidsinformatie (Who) is een Nederlandse wet waarmee de Europese Richtlijn Hergebruik overheidsinformatie wordt geïmplementeerd.

De Who geeft burgers het recht om te verzoeken om al openbaar gemaakte informatie van de overheid (zoals bijvoorbeeld de Basisregistratie Adressen en Gebouwen) te mogen hergebruiken voor andere doeleinden (waaronder commerciële doelen).

Geschiedenis[bewerken]

De regels van de Who waren eerst in hoofdstuk Va van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) opgenomen. Omdat de Wob met name bedoeld is om de legitimiteit van overheidsoptreden te kunnen controleren en de Who meer economische en mededingingsrechtelijke uitgangspunten heeft lag het voor de hand om hergebruik van overheid in een afzonderlijke wet te regelen. De wijziging en aanscherping van de Europese Richtlijn Hergebruik Overheidsinformatie (Richtlijn 2013/37/EU, PbEU 2013 L175/1) vormde daarvoor ook een aanleiding.

Samenvatting[bewerken]

Iedereen kan een verzoek om hergebruik van informatie richten aan een instelling met een publieke taak (hieronder inbegrepen instellingen of bedrijven die werken onder een overheidsinstellng). De Who geldt ook voor musea en bibliotheken.

Er is geen keuzevrijheid: hergebruik moet worden toegestaan, tenzij één van de in de Who genoemde uitzonderingsgronden van toepassing is. Deze uitzonderingsgronden zijn:

niet-openbare informatie (er bestaat echter de mogelijkheid om met een beroep op de Wob te verzoeken om de informatie openbaar te maken, waarna alsnog een verzoek om hergebruik mogelijk is
informatie waarvan een ander de rechthebbende is (bijvoorbeeld vanwege auteursrecht)
informatie bij publieke omroepen
informatie van onderwijs- en onderzoeksinstellingen (zoals universiteiten)
informatie van culturele instellingen (behalve bibliotheken en musea)
informatie die verkregen zijn met een doel dat haaks staat op hergebruik

Instellingen hebben een inspanningsverplichting om informatie in een open en machineleesbaar formaat aan te bieden.

Een instelling mag voor de verstrekking van informatie voor hergebruik niet meer kosten in rekening brengen dan de kosten voor vermenigvuldiging, verstrekking en verspreiding. Een uitzondering vormen musea en bibliotheken en in de wet aangewezen instellingen die een hoger tarief mogen rekenen. In Nederland geldt deze uitzondering voor het Kadaster, de RDW en de Kamers van Koophandel.