Zielen van Napels
Zielen van Napels
| ||||
| Bestand:ZVN Affiche.jpg | ||||
| Alternatieve titel(s) | Souls of Naples | |||
| Regie | Vincent Monnikendam | |||
| Producent | Sherman De Jesus, Cécile van Eijk | |||
| Productie- maatschappij |
Memphis Features | |||
| Scenario | Vincent Monnikendam | |||
| Montage | Albert Markus | |||
| Distributie | 1 More Film | |||
| Première | 18 augustus 2005 | |||
| Genre | Documentaire | |||
| Speelduur | 94 minuten | |||
| Taal | Nederlands, Italiaans | |||
| Land | Nederland | |||
| Opnamelocaties | Napels | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| ||||
Zielen van Napels (internationale titel: Souls of Naples) is een Nederlandse, Italiaans gesproken documentaire uit 2005 van regisseur Vincent Monnikendam. De film rolprent ging op 18 augustus 2005 in première op het International Film Festival Rotterdam.
Als in een schilderij van de beroemde Caravaggio wisselen donker drama en lichte scènes zich af in de eeuwenoude straten en piazza’s van Napels. Hier overleven de kleurrijke Napolitanen al 2500 jaar een chaotisch leven van vreugde en verdriet. Ondertussen slaapt Vulkaan Vesuvius met één oog open.
Synopsis[bewerken]
De onvergelijkbare pracht van Napels gelegen in de schaduw van een vulkaan en aan het blauwe water van een enorme baai inspireerde Johann Wolfgang von Goethe tot de bekende uitroep: Napels zien en sterven.
Maar Napels heeft ook een andere complexere kant. Achter de pracht en praal die stamt uit de tijd toen Naples wereldwijd nog veel politieke en maatschappelijke invloed had, schuilt ook tegenspoed en armoede. Vincent Monnikendam daalde af in de achterafstraatjes en steile stegen waar zonnestralen nauwelijks doordringen waar donker drama en lichtzinnigheid de eeuwenoude stad in hun greep houden.
Centraal gegeven in de film is het werk De zeven werken van barmhartigheid van Caravaggio, de meester van het clair-obscur. Dit altaarstuk werd in 1607 geschilderd in opdracht van de adellijke oprichters van de Pio Monte della Misericordia, een liefdadigheidsinstelling die tot op de dag van vandaag actief is. Verhalen over dit schilderij, de geschiedenis van de Pio Monte della misericordia, de vreugde en het verdriet van de Napolitanen wisselen elkaar af tot een veelkleurig portret. Met een hoofdrol voor de stad Napels zelf.
Belangrijke personen in Zielen van Napels zijn Pietro Gargano, hoofdredacteur van de krant Il Mattino en kenner van de stadsgeschiedenis, en Gian Paolo Leonetti, oud-voorzitter van de Pio Monte della Misericordia en rijke erfgenaam van een adellijk geslacht. Het barokke interieur van de villa waarin we hem zien, staat in groot contrast met de sobere entourage van de binnenstad. Hier verdient de transseksueel Gianni een schamel inkomen met het verkopen van lootjes voor de tombola en vertelt Pina over haar zware bestaan, terwijl ze in een fabriekje in een oude kelder trendy handtassen naait. De Russische schilderes Natalia Tsarkova probeert de essentie van het clair-obscur van de schilderijen van de door haar bewonderde Caravaggio over te brengen in haar eigen werk. Volgens haar is de bijzondere lichtbehandeling met sterke contrasten die zo karakteristiek was aan zijn werk, het symbool voor overleven, voor goed en kwaad en voor leven en dood.
In een stijl geïnspireerd op de kenmerkende licht-donker contrasten in de schilderkunst van Caravaggio, toont Zielen van Napels een portret van een stad die al 2500 jaar heeft weten te overleven.
Prijzen[bewerken]
Magnolia Award voor Most innovative doc op het Shanghai Film Festival in 2005, een prijs voor Best long documentary op het Contact Film Festival in Kiev 2005. Een Kristallen Film Award voor 10.000 bezoekers en won de prijs voor Embodiment of the Metaphysics of the city Saratov Sufferings, Rusland, 2005.
Ontvangst[bewerken]
In Variety schreef Jay Weissberg: “De lyrische kwaliteiten en pure schoonheid van de documentaire zullen zeker een aantrekkingskracht hebben op het kleine scherm”. [1]
Dana Linssen schreef in de Filmkrant: “Zielen van Napels is een fenomenale, rijke film, waarvoor Monnikendam zich als regisseur zo grootmoedig opstelde dat hij de stad zelf de regie liet voeren over haar eigen verhaal. Ondertussen maakt Van Essen van het filmdoek zelf een Caravaggio, waarop in de traditie van de chiaroscuro licht en duister een strijd op leven en dood voeren om begrippen als goed en kwaad. Waar het licht valt is de achtergrond donker, en zo worden intense details onthuld die de zielen laten zingen.” [2]
In het NRC Handelsblad schreef André Waardenburg “Dat Napels een stad vol contrasten is, demonstreert Monnikendam aan de hand van Caravaggio's paneel `De zeven werken van barmhartigheid', dat werd geschilderd in 1606. De licht-donker-esthetiek wordt daarbij letterlijk en figuurlijk geïnterpreteerd en gekoppeld aan andere tegenstellingen: rijk-arm, hoog-laag. De karakteristieke koppen die Caravaggio indertijd van straat plukte als modellen voor zijn schilderij zijn nog steeds terug te vinden in de stad.” [3]
David Sneek schreef in de Volkskrant: “Napels is een mooie stad, en Monnikendam heeft oog voor details en beeldcomposities. Dat maakt dat Zielen van Napels visueel met regelmaat indruk kan maken.”[4]
Pieter van Lierop schreef in de Haagsche Courant: “Melle van Essen krijgt het voor elkaar om met het schaarse winterlicht soms adembenemend mooie composities te maken. Het fameuze ‘Chiaroscuro’ van Caraveggio heeft er evident de inspiratie voor geleverd. De film duurt 94 minuten. Het hadden er 194 mogen zijn”.
Sandra den Hamer, destijds van het International Film Festival Rotterdam, zei over de film: “De tegenstellingen tussen arm en rijk komen in Zielen van Napels terug in zowel vorm als inhoud. Een scherp contrast, net als het chiaroscuro van Caravaggio's schilderij, dat de verbindende factor vormt tussen alle geportretteerden. De titel slaat zowel op de Napolitanen in de film als op hun verschillende interpretaties van 'de ziel van Napels'. Cameraman Melle van Essen moet er schoonheid in hebben gezien, want hij maakte een schitterend, indringend portret.”
Walter Koning van Filmfocus: “Zielen van Napels is een bewogen portret van de bewoners van deze bijzondere stad, intelligent in beeld gebracht en rijk van inhoud, zonder moralistisch commentaar”. In het Parool schreef Jos van der Burg: “Ook zijn portret van Napels heeft een verbluffende visuele schoonheid. Cameraman Melle van Essen tovert magnifieke beelden uit de hoge hoed”.
Externe Links[bewerken]
Bronnenlijst[bewerken]
Dit artikel "Zielen van Napels" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische en/of op de pagina Edithistory:Zielen van Napels.
